هفته‌نامه کارنگ به شماره ۱۵۰ رسید؛ خبری خوشحال‌کننده که می‌توان درباره آن حرف زد. آنچه دوست دارم درباره آن بگویم گذشته نیست؛ ترجیح می‌دهم درباره آینده صحبت کنم؛ نه لزوماً آینده کارنگ، بلکه آینده اکوسیستم اقتصاد نوآوری در ایران.
کارنگ در سال‌های گذشته مفاهیم اقتصاد نوآوری در ایران را گسترش داد و حالا وقت این است که به مرحله‌ای فراتر از ادبیات موضوع برود. کارنگ با این تجربه می‌تواند جریان آموزش روزنامه‌نگاری اقتصاد نوآوری در ایران را دست بگیرد؛ کارنگ می‌تواند دانش روزنامه‌نگاری و رسانه‌نگاری در حوزه اقتصاد نوآوری ایران را یک گام به جلو ببرد. متأسفانه در دنیای روزنامه‌نگاری ایران برخی حوزه‌های بسیار مهم مغفول مانده‌اند.
با نگاهی به رسانه‌های جریان اصلی در جهان متوجه می‌شویم که رسانه‌ها در ایران دچار چه خلأ و کمبود‌هایی شده‌اند. رسانه‌ها در ایران بر حوزه‌های خبری و سیاسی متمرکز شده‌اند و در بسیاری حوزه‌ها جای کار جدی برای رسانه‌ها وجود دارد؛ حوزه‌هایی مثل سرگرمی، پول و کسب‌وکار، استایل و زیبایی، غذا، سفر و گردشگری، سلامت، خانه و باغبانی، علم و فناوری، ماشین، وقت‌گذرانی، بچه‌ها و پدر و مادر بودن و حوزه‌های متنوع دیگر. رسانه‌ها در ایران دچار آفت عمومی بودن شده‌اند؛ این در حالی است که در جهان رسانه‌های خبری و سیاسی تنها بخشی از دنیای رسانه هستند؛ بخش مهم رسانه‌های مکتوب جهان آنهایی هستند که در بالاتر اشاره کردم.
حالا تصور می‌کنم تحریریه کارنگ باید پرچم آموزش در حوزه روزنامه‌نگاری تخصصی را دست بگیرد؛ دانستن یک چیز است؛ مطلع بودن چیزی دیگر. ولی فاصله انجام دادن از فاصله دانستن و مطلع بودن هم بیشتر است؛ اگر بخواهیم انجام دهیم صرفاً دانستن مهم نیست.
رسانه‌ها در جهان یا محلی هستند، یا ملی یا بین‌المللی. طبیعی است که میل همه روزنامه‌نگاران به بین‌المللی عمل کردن است و عموم آموزش‌های موجود هم با این دستور تولید شده‌اند. آموزش‌ها قرار است روزنامه‌نگاران را برای فعالیت‌های بین‌المللی آماده کنند و این در حالی است که رسانه‌ها در ایران حتی بیشتر از اینکه ملی باشند به‌صورت محلی عمل می‌کنند. این موضوع محلی بودن باعث می‌شود تفاوت‌های بسیاری در شیوه انجام امور وجود داشته باشد.
کارنگ یک رسانه محلی است؛ رسانه محلی اقتصاد نوآوری ایران. حالا زمان مناسبی است که تحریریه کارنگ آموزش روزنامه‌نگاری محلی را شروع کند.
