محمدتقی بهار، ملقب به ملک‌الشعرای بهار شاعر، ادیب، سیاست‌مدار در سال ۱۲۶۳ هجری شمسی در مشهد به دنیا آمد. بهار یکی از چهره‌های اثرگذار و شناخته‌شده در تاریخ معاصر ایران بود که در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰ هجری شمسی در تهران از دنیا رفت. او تأثیر زیادی بر شعر و ادبیات معاصر ما گذاشت و نسلی از چهره‌های نوآور ادبیات ایران از او تأثیر پذیرفتند. او در جریان نهضت مشروطه به مشروطه‌خواهان پیوست که چند مرتبه تبعید و زندانی را برایش به همراه آورد. بهار شش دوره نماینده مجلس و سال‌ها استاد دوره دکتری ادبیات دانشسرای عالی و دانشکده ادبیات بود.
این شاعر پرآوازه پارسی درباره راستی و درستی می‌گوید:
کوه رو بین که پُشت خَم دارد
گه ز چپ می‌رود گهی از راست
کس در این راه پر خطر از کس
دستگیری نمی‌کند که خطاست
سنگ‌ها پیش پایت اندازد
آنکه بالاتر از تو ره‌پیماست
هر قدم زین مشاجرات مخوف
طرفه جنگ و کشاکشی برپاست
زبر و بالای این گریوه و کوه
از انین و نَفیر پُر ز صداست
چون به بالا رسند با این رنج
آن مکان تازه اول دعواست
به حقیقت غنی کسی باشد
کش از این رفت‌وآمد استغناست
جاه حاصل‌شده ز خون جگر
بازی کودکانه سفهاست
ما جهان را به راستی سِپُریم
کس ندیدم که گم شد از ره راست
