تنش میان رستوران‌ها و اپلیکیشن‌ها

اپلیکیشن‌های تحویل غذا باید نسبت به ادعای حقوقی اخیر پاسخگو باشند. چراکه این ادعا تأثیر منفی روی کسب‌وکار رستوران‌داران می‌گذارد.

روزنامه بلومبرگ در ۳۰ مارس درباره اصل شکایت گزارش داد: چون رستوران‌ها به این بیزینس وابسته‌اند و بابت آن هزینه‌های بالایی کرده‌اند، مجبورند از مشتریان هزینه بیشتری نیز دریافت کنند، حتی اگر مشتریان از طریق اپلیکیشن‌ها سفارش غذا نداده باشند. این شکایت به طور اختصاصی از طرف کسانی که از طریق اپلیکیشن و خود رستوران ثبت سفارش داشته‌اند، مطرح شد و از خود رستوران شکایتی گزارش نشده است.

فرانک ال‌ال‌پی به عنوان کارشناس رسیدگی به این شکایات، این‌طور اذعان کرده که اپلیکیشن‌های تحویل غذا حدود ۵/۱۳ تا ۴۰ درصد از درآمد خود را از محل دلیوری و قراردادها به دست می‌آورند. شرایط موجود این امکان را ایجاد نمی‌کند که پول کمتری از مشتریانی که حاضر به صرف غذا در داخل رستوران نبودند، اخذ شود.

بنابراین رستوران‌ها مجبورند مبلغ بیشتری برای زمانی که مشتری از طرق دیگر به غیر از اپلیکیشن پرداخت می‌کند، در نظر بگیرند. هرچند به دلیل بالارفتن قیمت‌ها هزینه‌هایی غیر از برنامه‌های تحویل کالا دیگر رقابتی نیستند، ولی همچنان مشتریان تحقیق می‌کنند هزینه تحویل جنس کدام رستوران برایشان مقرون‌به‌صرفه‌تر است.

حتی زمانی که مشتریان از طریق برنامه تحویل کالا سفارشی را نهایی می‌کنند، قیمتی که می‌پردازند همچنان دور از واقعیت است. چون افزایش قیمت و حمل‌ونقل هر دو در نهایت محاسبه می‌شود.

گراب‌هاب، اوبر ایتز و پست‌میتس تلاش می‌کنند این شکایت را مختومه اعلام کنند، ولی آقای لوییس. ای. کپلن قاضی دادگاه فدرال در نیویورک تأکید دارد حتماْ به این شکایات رسیدگی شود.

گراب‌هاب در بیانیه‌ای، این تصمیم دادگاه را مایه ناامیدی دانسته و در عین حال تأکید می‌کند اقدام قانونی دادگاه علیه خود را به چالش خواهد کشید.

این پرونده، نمونه‌ای از تنش بین رستوران‌داران و اپلیکیشن‌های تحویل غذاست. حرفه رستوران‌داری به دلیل ویروس کرونا متحمل خسارات سنگین شده و اپلیکیشن‌های حمل‌ونقل نیز با سوءاستفاده از این موقعیت قصد دارند این بیزینس را به انحصار و سلطه خود درآورند.

به عنوان مثال، در ماه جولای هیئت ناظر در سانفرانسیسکو به این رأی داد که اپلیکیشن‌های مربوط به تحویل کالا، در رابطه با اعمال هزینه‌های خود ملزم به رعایت سقف مشخص و دائمی باشند. استدلالی که در شکایت در مورد آن بحث شده، این بود که پاندمی کرونا باعث تغییرات اساسی در صنعت رستوران‌داری شده و ساختار آن را متحول کرده است.

اکنون اپلیکیشن‌ها یک ضرورت برای این کسب وکارها به شمار می‌آیند و صرفاْ یک گزینه لوکس و گران‌قیمت نیستند. این تحول در روش کسب‌وکار سبب شده است تا اپلیکیشن‌ها سودهای بی‌سابقه‌ای به دست آورند. به عنوان نمونه، اپلیکیشن دُردش (DoorDash) در طول مدت پاندمی کرونا ۲۵ درصد سود بیشتری کسب کرده است.

با این حال به دلیل اینکه قیمت‌های بیرونی افزایش پیدا کرده، اپلیکیشن‌های تحویل غذا دیگر در حالت رقابتی قرار ندارند و مشتریان به دنبال اپلیکیشن‌هایی هستند که هزینه کمتری برای آنها داشته باشد.

ولی حتی وقتی مشتریان از طریق اپلیکیشن‌های تحویل غذا برای انجام یک معامله بهتر، سفارش خود را انجام می‌دهند، قیمت آنها هنوز مصنوعی است. زیرا هزینه‌ای که پرداخت می‌شود، فقط برای غذا نیست و بخشی از آن همچنان به اپلیکیشن‌ها مربوط می‌شود.

زمانی که دردش در فیلادلفیا با محدودیت در سقف هزینه‌ای که از رستوران‌ها می‌تواند بگیرد مواجه شد، برای پاسخ به این سقف، «عوارض رگولاتوری» را به هزینه‌های مشتریان اضافه کرد.

اما همان‌طور که food & wine متذکر شده، چنین سقف‌هایی می‌تواند به این منجر شود که اپلیکیشن‌های دلیوری برای جبران درآمد ازدست‌رفته، هزینه بیشتری از مشتری دریافت کنند.

به دلیل جایگاهی که اپلیکیشن‌های تحویل غذا برای خود تثبیت کرده‌اند، می‌توانند از مشتری‌ها هزینه اضافه‌تر دریافت کنند یا رستوران‌ها را به سمت افزایش قیمت‌ها سوق دهند. به دلیل سلطه آنها بر بازار، هر دو حالت ممکن است.