کارنگ رسانه اقتصاد نوآوری است. در کارنگ ما تلاش داریم کسب‌وکارهای نوآور ایرانی، استارتاپ‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان و دیگر کسب‌وکارها کوچک و بزرگی که در بخش‌های مختلف اقتصاد نوآوری در حال ارائه محصول و خدمت هستند را مورد بررسی قرار دهیم و از آینده صنعت، تولید، خدمات و دیگر بخش‌های اقتصاد بگوییم. کارنگ رسانه‌ای متعلق به بخش خصوصی ایران است.
سرمایه‌گذاران خطرپذیر و کسب‌وکارهای نوآور راه حل مشکل پیوند پژوهش‌های بالادستی دانشگاهی با برنامه‌های تجاری در پایین‌دست آنها بوده‌اند.
فناوری‌های نوپا در زیست‌شناسی مولکولی، بیوشیمی، مدارهای مجتمع و رایانه‌های شخصی نخست توسط شرکت‌های بزرگ کنار زده شدند تا آنکه کسب‌وکارهای نوآور مورد حمایت سرمایه‌گذاران خطرپذیر، محصولاتی کارآمد مانند ریزپردازنده‌ها (توسط اینتل)، انسولین مصنوعی (توسط ژنن‌تک) و رایانه شخصی (توسط اپل) را توسعه دادند.
کسب‌وکارهای نوآور مورد حمایت سرمایه‌گذاران خطرپذیر، شکاف بین علم دانشگاهی و اختراع شرکتی را پر می‌کنند. مدیران شرکت‌های سرمایه‌گذای خطرپذیر اغلب دارای مدارک پیشرفته در موضوعی هستند که روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند و تجربه تجاری‌سازی را در دوران کار حرفه‌ای گردآوری می‌کنند.
کسب‌وکارهای نوآور نیز الگوهای تجاری تثبیت‌شده‌ای ندارند که در طول زمان آبدیده شده باشد تا شرکت‌ها را در برابر طرح‌های دگرگون‌ساز مقاوم کند. برای مثال پژوهش‌های Xerox PARC تنها زمانی توسط زیراکس به شکلی موفق تجاری‌سازی شد که با هسته اصلی کسب‌وکار شرکت (مانند چاپگرهای لیزری) پیوند زده شد؛ اما تا زمانی که با آن پیوندی نداشت (مانند رابط کاربری گرافیکی، اترنت)، چنین نشد.
با این حال استفاده از سرمایه‌گذاران خطرپذیر راه حل کاملی نبوده، زیرا سرمایه‌گذاری‌ها بیشتر در علوم زیستی و نوآوری دیجیتال متمرکز شده‌اند. بر اساس داده‌های PwC Moneytree فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات ICT و کسب‌وکارهای نوآورانه علوم زیستی بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۹ حدود ۸۳ درصد از کل سرمایه‌گذاری‌ها را دریافت کردند.
این بدان معناست که سرمایه اندکی به سمت نوآوری در سایر زمینه‌هایی رفته که برای برای اقتصادهای پیشرفته حیاتی هستند،؛ از جمله در زمینه انرژی که مبتنی بر پیشرفت‌های اساسی در علوم مواد و فناوری نانو است تا شبکه‌ها را کارآمدتر و تولید برق را ایمن‌تر کند.
چالش‌های کاربردی علوم
چرا کسب بودجه خارج از این دو حوزه برای کارآفرینان دانش‌بنیان چنین دشوار است؟ گمان می‌شود که این ناشی از نبود اطمینان فنی و تجاری است. نبود اطمینان فنی به بیان ساده این است که آیا یک چالش فنی معین را می‌توان با استفاده از یک رویکرد پیشنهادی حل کرد؟
مخاطره تجاری به چالش‌های ارزیابی دقیق تقاضا برای یک محصول پیشنهادی و هزینه‌های احتمالی افزایش مقیاس و ارائه خدمات به بازار اشاره دارد. اکثر طرح‌های نرم‌افزاری مخاطرات فنی محدودی دارند.
به کدام سو برویم
برای پل زدن بین علم و کاربرد آن در بخش‌هایی که مورد غفلت قرار گرفته، چه کاری می‌توان انجام داد؟ یک راه حل این است که بخش دولتی وارد عمل شود و کسب‌وکارهای نوآور امیدوارکننده در علوم فیزیکی را مورد حمایت مالی قرار دهد تا آنها بر حل مشکلات فنی تمرکز کنند، به این امید که پس از آن سرمایه خصوصی برای کمک به غلبه بر چالش‌های تجاری وارد عمل شود.
برای نمونه برنامه کمک مالی SBIR در وزارت انرژی آمریکا به کسب‌وکارهای نوآور حوزه انرژی تجدیدپذیر کمک مالی می‌کند تا با کاهش محدودیت‌های مالی به افزایش ثبت اختراع، درآمد و نرخ خروج موفقیت‌آمیز منجر شود.
سرمایه بیشتر اجازه می‌دهد نمونه‌های اولیه هزینه‌بر در چرخه‌های طولانی توسعه ساخته شود و سرمایه‌گذاران احتمالی را نسبت به کارآمدی برنامه‌ها مطمئن سازد. سازمان‌های مأموریت‌گرا مانند DARPA و ARPA-E به طور نمونه به تأمین مالی نوآوری‌های اساسی مانند مواردی که به اینترنت، تشخیص خودکار صدا، ترجمه زبان و گیرنده‌های سیستم موقعیت‌یابی جهانی منجر شده‌اند، ادامه می‌دهند.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/gibr