اثربخشی؟ فعلاً نه

قرار است کار را آسان کنیم. در حالی که از پیاده‌روهای پر از مانع می‌گذریم، به توصیه شهرداری تهران عمل کنیم و «کمک کنیم افراد دارای معلولیت شغل مناسبی پیدا کنند» یا بعد از اینکه از زیر یک پل عابرپیاده غیرمکانیزه گذشتیم، اولویت را در «صف‌ها» به افراد دارای معلولیت بدهیم. شهرداری تهران، مدتی است بودجه قابل توجهی را در حوزه مسئولیت اجتماعی خرج می‌کند، اما نه برای تحقق این مسئولیت، بلکه برای صحبت از آن.

برای درک وضعیت معلولان در این شهر، حتما نباید با یکی از آنها در یک خانه زندگی کنید. کافی است پای سالمتان به آسفالت‌های کنده‌شده گیر کند و پخش زمین شوید تا بفهمید که این شهر، برای عبور نابینایان یا افراد دارای معلولیت حرکتی ساخته نشده است.

کافی است کالسکه کودکتان در یک پیاده‌روی مسدودشده گیر بیفتد تا بفهمید این شهر برای افرادی که روی ویلچر نشسته‌اند، مناسب نیست. کافی است با زانو درد از پل‌های عابرپیاده بلند بالا بروید تا یادتان بیاید که این پل‌ها قرار نیست افراد دارای معلولیت حرکتی را به جایی برسانند.

اما در میان همه چیزهایی که هر روز عدم تناسب این شهر را با زندگی شهروندان معلول به شما اثبات می‌کند، شهرداری تهران توصیه‌های حکیمانه درباره ساختن زندگی بهتر برای معلولان مشغول است.

تبلیغات در حوزه مسئولیت اجتماعی، تأثیرگذار و دلنشین است. پیام‌های تبلیغاتی از این دست می‌تواند چهره مجری این طرح‌ها را در ذهن مخاطبان بهبود بخشد و انگیزه آنها را برای تعامل با این مجری مسئول افزایش دهد. اما واقعیت این است که در شهر بیگانه با معلولان، صحبت از تلاش برای بهبود زندگی آنها، بیشتر از آنکه همدلانه به نظر برسد، متظاهرانه است.

در شهری که اغلب خیابان‌هایش از سطل‌های تفکیک زباله بی‌بهره‌اند، صرف هزینه برای تبلیغات در این زمینه نمی‌تواند اثربخش باشد. صحبت از کنار گذاشتن کیسه‌های پلاستیکی، بیشتر کتاب خواندن، استفاده از کلاه ایمنی در موتورسواری و دست آخر همدلی با معلولان، در شهری که آماده این فرهنگ ارتقایافته نیست، بیش از اندازه عجیب به نظر می‌رسد.