اقامتگاه‌های بومگردی در اسارت کرونا و رگولاتور

اقامتگاه‌های بومگردی بیش از ده سال است که وارد اکوسیستم گردشگری کشور شده‌اند و در حال حاضر ۲۱۰۰ تا ۲۳۰۰ اقامتگاه بومگردی مجوزدار داریم اما با این وجود، مشکلات رگولاتوری اقامتگاه‌های بومگردی سال‌هاست که به قوت خود باقی‌ مانده و جالب اینکه با وجود رکود شدیدی که کرونا بر صاحبان این کسب‌وکارها تحمیل کرده، رگولاتوری و نظارت جلوی پایشان سنگ‌اندازی هم می‌کند. یک نمونه این سنگ‌اندازی‌ها فیلتر کردن دو هفته‌ای سایت جاباماست که بسیاری از این اقامتگاه‌ها را با معرفی آن‌ها به مسافران تغذیه می‌کند.
اکبر رضوانیان، نایب‌رئیس جامعه بومگردی کشور و رئیس جامعه بومگردی استان اصفهان که یک اقامتگاه هم به نام خانه نقلی در کاشان دارد، ضمن معرفی مجموعه خود از مشکلات خانه‌های بومگردی در دوران کرونا می‌گوید.

بومگردی چند منظوره در خانه نقلی

او درباره خانه نقلی می‌گوید: «خانه نقلی یک خانه بسیار کوچک در شهر کاشان، واقع در پشت مسجد آقا بزرگ است. از سال ۸۶ که مفهوم بومگردی خیلی هم رایج نبود، شروع به فعالیت کرد و به‌نوعی شروع یک زندگی بود. من، همسر و دخترم تصمیم گرفتیم سفره‌مان را با مهمانانی که به کاشان می‌آمدند قسمت کنیم. به مرور زمان خانه کناری که در معرض تخریب بود و همچنین گذر نزدیک به خانه را که آن هم شرایط خوبی نداشت، احیا کردیم. خانه نقلی امروز پس از حدود ۱۵ سال یک مجموعه‌ مشتمل بر بومگردی، صنایع دستی، هنرهای نمایشی، تماشاخانه تئاتر، کافی‌شاپ و بخش‌های مختلف دیگر است. تلاش ما این است که با برگزاری رویدادهای متنوع که به شناخت پتانسیل‌های بومی کمک می‌کند، در راستای توسعه فرهنگی گام برداریم و همچنین سعی ما در نشان دادن چندمنظوره بودن مفهوم بومگردی است.»

کرونا و سیاست‌های بدتر از کرونا

او با تأکید بر اینکه تنها تعطیل کردن اقامتگاه‌ها بدون رویکرد حمایتی، صدمات جبران‌ناپذیری به این بخش وارد کرده است، می‌گوید: «کرونا هم مانند بسیاری از چالش‌های دیگر زندگی بود و ما به‌ جای رویکرد قهری باید به‌ دنبال حل مسئله می‌بودیم. همه‌چیز را تعطیل کردیم و منتظر رفتن آن ماندیم. در این بین اقامتگاه‌های بومگردی آسیب‌های بسیاری با اتخاذ این رویکرد قهری دیدند. بسیاری از آن‌ها دیگر نفسی ندارند که ادامه بدهند. زمانی که جاده‌ها بسته می‌شود یا سفر رفتن را ممنوع اعلام می‌کنند اصلا به حیات اقامتگاه‌های بومگردی فکر نمی‌کنند. گویی اصلا چنین اکوسیستمی وجود ندارد.

گردشگری یک صنعت – فرهنگ است که باید به‌خوبی آن را بشناسیم و اهمیت اقتصادی آن را درک کنیم.» رضوانیان می‌افزاید: «بسیاری از کشورهایی که تعطیل کردند، با رویکرد حمایتی این کار را انجام دادند. یعنی به کمک دولت فشار را از روی شاغلان این کسب‌و‌کار برداشتند تا با خیال راحت‌ در قرنطینه بمانند. در کشور ما اما تسهیلاتی هم که برای فعالان حوزه گردشگری در نظر گرفتند، در نهایت آن‌ها را مقروض کرد و آسیب بیشتری به فعالان این کسب‌وکار زد.» او از سیستم بانکی نیز انتقاد دارد و می‌گوید: «حتی سیستم بانکی هم برای ارائه تسهیلات درست عمل نمی‌کرد و به‌ جای اعطای تسهیلات وام با بهره ۸ درصد، به بهانه اینکه اقساط آن از یک سال دیگر پرداخت می‌شود، بهره ۱۸ درصد در نظر گرفت. امروز که آن یک سال رو به اتمام است، باز هم کسانی که تسهیلات را دریافت کرده‌اند نمی‌دانند چگونه باید قسط خود را بدهند.

روندی که کمک‌حال بدون مجوزهاست

او در این میان رگولاتوری را هم مقصر می‌داند و می‌گوید: «مجموعه‌های اقامتی ما حداقل از طریق سایت‌های مرجعی مانند جاباما نفسی می‌کشند ولی متأسفانه بدون در نظر گرفتن ابعاد مختلف موضوع، تصمیم‌های عجیب و غریب گرفته می‌شود که از لحاظ درآمدی بسیار آسیب رسانده است. این قبیل تصمیمات به رشد مجموعه‌‌های غیرمجوزدار کمک می‌کند، چراکه ظاهرا فعالیت بدون مجوز دردسر بسیار کمتری دارد تا جایی که با مجوز در حال فعالیت است؛ وقتی مجوزی در کار نباشد، ناظری هم نیست و نظارت انگار فـــقــط برای مجموعه‌های مجوزدار است.»