به الگوریتم‌ها بیش از سیاستمداران اعتماد داریم

مجمع جهانی اقتصاد به مناسب روز جهانی جوان، بزرگ‌ترین اجتماع ممکن را با حضور جوانانی از سراسر کشورهای جهان برگزار کرده است. گفته می‌شود حدود دو میلیون جوان از سراسر جهان در این گفت‌وگوی جهانی شرکت کرده‌اند و نظرات خود را در مورد وضعیت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جوامع آینده به اشتراک گذاشته‌اند. جوانان در مورد موضوعاتی مانند سیاست‌های محیط زیستی سخت‌گیرانه، امنیت مالی، دسترسی به تکنولوژی و… صحبت کرده‌اند و ایده‌ها و تصورات خود را در مورد «هنجارها و روال‌های معمول آتی» مطرح کرده‌اند. به این ترتیب حدود دو میلیون جوان در ۱۵۰ شهر مختلف جهان، کارگاه‌هایی را برگزار کردند که نتیجه آن تولید ۴۰ توصیه سیاست‌گذارانه برای برقراری عدالت اجتماعی در سطح بین‌المللی است.

یکی از مهم‌ترین خواسته‌های این جوانان، برقراری یک نظام مالیاتی جهانی بر ثروت‌های بالای ۵۰ میلیارد دلار بوده است. اتفاقی که به نظر آن‌ها از احساس اضطراب و فشارشان نسبت به آینده خواهد کاست و امکان ایجاد تور ایمنی برای جوانان و افراد فقیر را مهیا خواهد کرد. نیمی از آن‌ها اعلام کرده‌اند که اگر بیمار شوند، مجبور خواهند بود برای هزینه‌های درمان خود پول قرض بگیرند و این موضوع آن‌ها را نگران می‌کند. یکی از نکات جالب توجه این نشست بین‌المللی، توجه جوانان به مسئله شکاف دیجیتالی است. از نظر مشارکت‌کنندگان در این نشست، حدود نیمی از جمعیت جهان به اینترنت دسترسی ندارند و در بعضی از کشورها مشکل سانسور بسیار جدی است. این نکته‌ای است که بارها از سوی کنشگران جهانی نیز مطرح شده و تأکید شده است که شکاف دیجیتالی می‌تواند به نابرابری‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی فرهنگی دامن بزند. از نظر متخصصان باید حدود دو تریلیون دلار سرمایه‌گذاری شود تا شکاف دیجیتالی کاهش پیدا کند؛ اتفاقی که احتمالا در درازمدت به رشد اقتصادی کشورها کمک خواهد کرد.

جالب آن‌که از نظر این دو میلیون جوان، عدم اعتماد به رهبران سیاسی تبدیل به مسئله‌ای بحرانی شده است. آن‌ها اعلام کرده‌اند با توجه به گسترش فساد و ناکارآمدی دولت‌ها، به الگوریتم‌ها و هوش مصنوعی اعتماد بیشتری دارند تا افرادی که زمانی مورد اعتماد جوامع بودند و به عنوان سیاستمدار، راهبردهای کلی جامعه را می‌چیدند. این جوانان با توجه به احتمال دستکاری و ارائه داده‌های غلط در چنین الگوریتم‌هایی، راه حل میانی دیگری را پیشنهاد داده‌اند. اینکه شبکه‌هایی اجتماعی برای رصد مداوم سیاست‌های دولتی و بازنگری آن‌ها ایجاد شوند و گسترش بیابند؛ اتفاقی که احتمالا امکان میزان مشارکت سیاسی شهروندان را افزایش خواهد داد.

در بسیاری از این اهداف، رد پای یک نگرانی جدی برجسته است. جوانان دوره بعد از کرونا، خواهان افزایش مشارکت سیاسی و استفاده از قابلیت‌های فناوری همزمان با کنترل مشکلات ناشی از آن هستند.
آنچه امروزه و بعد از همه‌گیری ویروس کرونا، بیش از هر زمان دیگری مورد بحث است، غلبه بر محدودیت‌ها و نابرابری‌های دیجیتالی است بالاخص در مناطق کمتر توسعه‌یافته و روستایی و تلاش برای افزایش دسترسی زنان و اقلیت‌های مختلف به اینترنت. ضرورتی که می‌تواند پیش‌زمینه غلبه بر مسائلی همچون فقر را فراهم آورد. این ماجرا به ‌قدری جدی است که به نظر کمیسیون توسعه اجتماعی سازمان ملل متحد، کشورهای ثروتمند باید ۷/۰ درصد از درآمد ناشی از تولید ناخالص داخلی سالیانه خود را به‌ منظور حذف نابرابری‌های دیجیتالی کنار بگذارند.