تغییر ناگزیر است اما باید زیرساخت آن را فراهم کرد

خودروسازان جهان در یک دهه آینده مسیر تازه‌ای را می‌سازند. ایران اما به سیاره در حال تغییر زمین متصل نیست، هرچند ناگزیر از پذیرش تغییرات است. تغییر در شیوه طراحی، تحقیق و توسعه، شیوه تولید و البته در کل ساختار فنی.

با حذف بسیاری از قطعات مکانیکی و جایگزینی آن با نمونه‌های هوشمند بدون سیم یا متصل به سیم، حجم بالایی از مصرف آهن کاهش می‌یابد و از آن‌سو احتیاج خودروسازان به فلزاتی نظیر مس یا لیتیوم بالاتر می‌رود. سیستم رانندگی خودران، افزایش تقاضا برای محصولات کوچک و اشتراکی در کنار توسعه پیشرانه‌های سبز موجب خواهد شد تا زنجیره تأمین خودروسازان در دهه آتی تغییرات شدیدی را تجربه کند.

حل و فصل این مسائل در شرکت‌های خودروساز به جز سرمایه و دانش آینده‌پژوهی، عزمی جدی برای پیوستن به توفانی تمام‌عیار می‌طلبد. اگر فقط یک نکته باشد که بازیگران صنعت خودرو با رعایت آن خود را در روند تغییر قرار دهند، بدون شک پذیرفتن تغییر است.

آگاهی از این نکته که عصر تولید یک محصول در یک دوره زمانی طولانی گذشته، برای بسیاری از مدیران ایرانی سخت و حامل هزینه‌های بسیاری است. این درک تازه اما الزامی است.خوب یا بد این اتفاق رخ داده است.

درک ما از تحولات پیشرو این است که ایران با تأخیر زیاد، تغییرات جهانی را خواهد پذیرفت به همین دلیل فاصله صنایع داخلی با صنعت خودرو جهان باز هم افزایش می‌یابد. وقوع چنین وضعیتی یعنی هزینه تمام‌شده محصولی که با قطعات داخلی تولید شود، کمتر است.

دولت نیز با واردات سر سازگاری ندارد. زنجیره جهانی هم با قیمت بالاتری حاضر به تأمین قطعات برای بازیگران کوچک‌تر است. بنابراین شانس صادرات خودرو ایرانی پایین خواهد آمد. اما اگر مدیری پیش از همه به استقبال تغییرات برود، چه؟