جوامع محلی را دریابید

ر سال 1997 که سوگی ماکیماتو و دیوید منر کتاب «کوچ‌نشینان دیجیتال» را نوشتند، شمار کسانی که می‌توانستند در حین سفر به صورت تمام‌وقت و دورکار فعالیت کنند، بسیار کم بود. در سال 2020 اما تعداد کسانی که در آمریکا دورکار شده‌اند، با رشدی انفجاری به 9/10 میلیون نفر رسیده است. بر اساس آخرین گزارش ویک‌فیلد ریسرچ (Wakefield Research)، از این تعداد تنها 10 درصد تمایل دارند پس از برداشته شدن کامل محدودیت‌های حاصل از همه‌گیری، مانند گذشته هر روز تمام‌وقت در محل کار خود حاضر شوند.

کوچ‌نشینان دیجیتال، علاوه بر زیرساخت‌های فناوری لازم، در عصر کنونی امکانات رفاهی زیادی نیز برای شیوه کار و زندگی خود در اختیار دارند. به طور مثال برای جبران ضرر و زیانی که محدودیت‌های دوران همه‌گیری به صنعت گردشگری وارد کرد، تعدادی از کشورها ویزاهای ویژه‌ای برای کوچ‌نشینان دیجیتال در نظر گرفته‌اند که کار از راه دور را برای اتباع خارجی به‌ویژه امریکایی‌ها، بسیار آسان می‌کند.
هر چند امروزه این شیوه زندگی بسیار ساده‌تر از گذشته است، اما در این شرایط باید از خود پرسید چه نکات اخلاقی‌ای را باید در این روش در نظر داشت. حضور بیش از حد کوچ‌نشینان دیجیتال، فضای فرهنگی جوامع میزبان را تغییر می‌دهد و تأثیراتی بر سیستم زندگی ساکنان می‌گذارد که صرفا با کسب درآمد ارزی قابل جبران است.

چنان که در برخی مناطق حضور متراکم این مسافران دورکار، ساکنان محلی را برای حفظ کیفیت زندگی‌شان، وادار به جا‌به‌جایی کرده است. لورن رضوی، نویسنده کتاب Global Natives: The New Frontiers of Work, Travel & Innovation که در ده سال گذشته در بیش از 40 کشور کار کرده است، می‌گوید: «وقتی از جنبش دورکاری صحبت می‌کنیم باید مراقب باشیم مفاهیم «خودی» و «غیرخودی» در نگاهمان نباشد و پرسش‌هایمان چنین خط و مرزهایی را القا نکنند. اگر به این شیوه کار و زندگی فکر می‌کنید، به جای آنکه ساکنان محلی کشور مقصد خود را دیگریِ متفاوتی در نظر بگیرید، از خودتان بپرسید چگونه می‌توانید یک شهروند جهان‌وطن باشید و بر اساس همین تفکر نسبت به همه افراد مسئولانه رفتارتر کنید.»

در این زمینه دو مسئله بیش از همه نیاز به توجه دارند: مسئله مالکیت محلی و ایجاد ارتباط و درک متقابل با جامعه مقصد.
در رابطه با مالکیت محلی باید توجه داشت که انتخاب مراکزی که مدیریت و اراده آن‌ها با افراد محلی است و همچنین درآمد حاصل در همان جامعه به مصرف می‌رسد، بهترین انتخاب است. به جای انتخاب برند‌های مطرح جهانی در زمینه فضای کار اشتراکی مثل وی ورک (WeWork)، زوکو (Zoku) یا اوت‌ساید (Outside) به مراکز کوچک‌تر محلی توجه کنید تا هزینه‌های شما در راه توسعه جوامع محلی صرف شود. البته انتخاب مرکزی که امکانات رفاهی مورد نظرتان را در اختیارتان قرار دهد، نیازمند اندکی جست‌وجوست.

زمانی که همه‌گیری کووید 19 تعداد مسافران را در کشورهای جنوب شرقی آسیا کاهش داد، مراکز محلی اشتراکی کار دامنه فعالیت خود را گسترش دادند و علاوه بر گردشگران، فضای خود را در اختیار هنرمندان محلی و نیز سرمایه‌گذاران استارتاپ در حوزه کشاورزی قرار دادند. این مسئله موجب شکل‌گیری نوع خاصی از رابطه حول این مراکز شد.

همچنین رویکرد جدید برخی کشورها مثل گرجستان، جرایر کارائیب، استونی و تایلند در صادر کردن ویزای بلندمدت یک یا دو ساله برای کوچ‌نشینان دیجیتال، با افزایش زمان اقامت آن‌ها در مقصد، امکان برقراری ارتباط عمیق‌تر با فرهنگ محلی را میسر می‌سازد. چنان که در برخی از این مراکز برای مسافران دورکار کلاس‌های آموزش زبان محلی برگزار می‌شود و در مقابل آن‌ها نیز دانش و اطلاعات زمینه تخصصی خود را به کودکان یا سایر علاقه‌مندان آن حوزه آموزش می‌دهند.