روشی که بلا هم به کار گرفت

تصویری که همه ما از ایران در دهه ۶۰ خورشیدی داریم، جنگ، شهادت، ایثار، بمباران، پیروزی، شکست و دفاع است. روایت علی لشگری، از مدیران باسابقه کفش بلا، از تجربه خلاقانه این شرکت نشان می‌دهد دهه ۶۰ چیزهای دیگری هم داشته است.

طبق روایت مدیر قدیمی صنعت کفش، بلا پس از آشنایی با روش تولید قراردادی، ساختار سازمانی خود را تغییر داد و برایر حدود ۳۴۳ نمایندگی خود در سرتاسر کشور، محصولاتی را در چهار تا پنج کارخانه خود طراحی و تولید کرد. مسئله مدیران بلا اما مازاد تقاضا بود که همیشه مسئله‌ساز می‌شد.

تولید قراردادی کمک کرد تا با کمک خطوط تولید سایر شرکت‌ها، نیاز شبکه فروش تامین شود. وقتی از لشگری می‌پرسم که چرا دیگر شرکت‌ها از این شیوه استقبال می‌کردند، به‌آرامی پاسخ می‌دهد: «فروش. فروش که تضمین شود، تولیدکننده دغدغه‌ای ندارد. مطالبات آن‌ها را بدون تأخیر می‌دادیم و حتی برای خرید تجهیزاتی مثل چرخ خیاطی و… به آن‌ها کمک می‌کردیم.

نوآوری امروز کفش ملی هم دقیقا همین است که اهداف سرمایه‌گذاری را از خط تولید به شبکه‌ای از فروشگاه‌های زنجیره‌ای تغییر داده و پروسه ساخت محصول را به کارخانه‌جات دارای ظرفیت خالی واگذار کرده است. کار البته ساده نیست و دقت بالا برای بازمهندسی کامل زنجیره تأمین تا استراتژی طراحی، تبلیغات و فروش را می‌طلبد.»

این روش برای بسیاری از بازیگران و سلبریتی‌ها و خوانندگان صاحب برند تبلیغاتی، محصول اختصاصی ایجاد کرده است. عطرها و ادکلن‌های بازیگران، کفش‌های ورزشکاران یا حتی برخی از نوشیدنی‌های چهره‌های محبوب که در کسری از زمان به بازار می‌آیند، از طریق همین روش «تولید بدون کارخانه» به ثمر می‌نشینند.

این گرچه نوعی دور زدن کارخانه‌های قدیمی است، ولی ارزش افزوده خوبی عاید جامعه و سودی هنگفت نصیب مالک برند می‌کند. تولیدکننده هم این وسط خطش فعال شده، اشتغال ایجاد کرده و به درآمد مناسبی رسیده است.