یادداشتی از فرهاد کرم‌زاده، عضو هیئت‌مدیره نصر تهران\ چهارچوب و شاکله نظام صنفی رایانه‌ای کشور در سال ۱۳۸۴ بر اساس آیین‌نامه‌ای که در آن زمان نوشته شد، تشکیل شده است. یکی از چالش‌های بزرگ سازمان نظام صنفی همین چهارچوب است که باید تغییراتی در آن اعمال می‌شد. نکته دیگر این است که شاید به‌دلیل اینکه تعداد زیادی از اعضای فعال در تهران حضور داشتند (حدود ۵۴ درصد)، در دوره‌های قبل هیئت‌مدیره پنج یا شش عضو از تهران داشت و ریاست معمولاً به تهران می‌رسید. در دوره ششم قضیه فرق کرد و رویکرد و فرایند گذشته صورت نگرفت. در واقع انتخابات بر اساس آرای دموکراتیک اتفاق نیفتاد. انتخابات کشور با شرکت دوستان برگزار شد و نظرات آنها اخذ و جمع‌بندی شد. به این ترتیب شورای مرکزی با سه نفر از اعضای تهران تشکیل شد. بنده هم افتخار داشتم که عضو این گروه باشم.
واقعیت این است که هر دو طرف قرار را بر توافق گذاشتند، اما از مقطعی فاصله نقطه‌نظرات از هم زیاد و انرژی زیادی صرف نزدیک‌کردن این نقطه‌نظرات به هم دیگر شد. به نظر من این اتفاق فرصت‌سوزی بود، یعنی برای مثال زمانی که در مورد ریاست کشور صحبت می‌کردیم و در مورد آن تصمیم می‌گرفتیم، می‌توانستیم فکر کنیم که چگونه می‌توانیم نهادهای بالادستی را قانع کنیم که این صنعت پیشران است و اگر این صنعت فعال باشد، سایر صنایع حرکت خواهند کرد.
تمام تلاش ما این است که این اختلاف‌ها کنار گذاشته شوند. البته این کار بسیار سخت است و باید از روش‌ها و ابزارهای مختلفی بهره جست، ولی من بسیار امیدوار هستم. نکته حائز اهمیت در اینجا این است که باید بدانیم مسائلی که شایع می‌شود و برای یک لحظه از ذهن ما می‌گذرد، کمکی به پیشبرد ماجرا نمی‌کند. مهم سیاست‌های کلان و درستی است که باید بر اساس هم‌فکری به وجود بیاوریم.
