میرزا حبیب‌الله شیرازی (۱۲۷۰-۱۲۲۳ ه. ق.) که او را به نام قاآنی می‌شناسیم، شاعر نامدار اهل شیراز و فرزند محمدعلی گلشن بود. وی در سفری به تهران پس از سرودن شعری در مدح فتحعلی‌شاه، لقب مجتهدالشعرا را گرفت.
قاآنی در ادبیات عرب و فارسی ماهر بود و با زبان‌های فرانسه و انگلیسی نیز آشنایی داشت؛ او از استادان ریاضیات، کلام و منطق بود و دیوان شعرش بالغ بر ۲۰ هزار بیت است. قاآنی کتابی به نام «پریشان» نیز دارد که به سبک گلستان سعدی نوشته شده است. قاآنی درباره دوری گزیدن از اندیشه‌های پلید می‌گوید:

الا ای نیوشنده هوشیار
یکی نغز گفت آرمت گوش دار
به گیتی بسی رفت گفت و شنید
که تا آفرینش چه سان شد پدید
به اندازه وهم خود هر کسی
سخن‌های بیهوده راند بسی
چو مرد از خرد ره نداند برون
خرد را شمارد همی رهنمون
گرش از خرد راه بیرون بدی
شناسایی‌اش لختی افزون بدی
جا چو کند سیرت بد در بدن
روح گریزد به ضرورت ز تن
کوش که از سیرت بد وارهی
تا به سرای ابدی پا نهی
هرکه به جان سیرت بد ترک کرد
صحبت نیکان جهان درک کرد