این روزها شاخص‌های ارزیابی توسعه کاملا تغییر کرده است و سنجش توسعه کشور، تولید ناخالص ملی یا موارد دیگر نیست، البته آن‌ها هم هستند، اما معیارهای مهم‌تری هم به آن‌ها اضافه شده است. همان‌طور که می‌بینیم در خیلی از کشورها حضور بانوان در عرصه‌های کارآفرینی و اقتصادِ کشور یکی از معیارهای توسعه آن کشورهاست، ولی در کشور ما انگار راضی به همان نقش‌های کلاسیک بانوان شده‌ایم.
این موضوع نه‌تنها در وی‌سی‌ها با توجه به این‌که من ارتباط نزدیکی با مجموعه وی‌سی‌ها دارم، بلکه در حمایت‌های دولتی و نگرش‌های کلان دولتی هم این اتفاق می‌افتد.
اگر بخواهیم آمارها را نگاه کنیم نام بانوان کنارِ صنایعی مانند صنایع‌دستی یا کسب‌وکارهای خانگی بیشتر دیده می‌شود، یعنی در آن حوزه‌ها خیلی پررنگ‌تر است و تسهیلاتی که داده می‌شود اکثرا در آن حوزه‌هاست. منکر این نیستم که شاید خانم‌ها در آن بخش‌ها بهتر خودشان را نشان داده‌اند، اما اگر در حوزه‌های دیگر این تسهیلات و حمایت‌ها وجود داشته باشد، بانوان می‌توانند در آن قسمت‌ها هم پیشرفت‌های بیشتری داشته باشند.
آمارها می‌گویند 70درصد صندلی‌های تمامِ دانشگاه‌های ما در مقاطع مختلف از کارشناسی تا تحصیلات تکمیلی توسط بانوان پر شده است، این به نوعی مطالبه‌گری خانم‌ها برای حضورِ بیشترشان در عرصه فعالیت‌های اقتصادی را نشان می‌دهد.
مدیران موفق میانی و ارشدی وجود دارند که حتی نقش‌شان را بهتر از آقایان ایفا می‌کنند. من فکر می‌کنم موضوع فراموش‌شده این است که قالب سنجش عملکرد زنان همچنان در نقش‌ها و تصویری که از حضور زن در اقتصادِ کلاسیک داشته گیر کرده است.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/ayqg
