رسانه‌ها برای ما چه می‌کنند؟

رسانه‌ها در جامعه ما چندین نقش اساسی ایفا می‌کنند، یکی از نقش‌های آشکار سرگرمی است. در قرن نوزدهم خوانندگان ویکتوریایی سرخورده از تلخکامی انقلاب صنعتی خود را به دنیای شگفت‌انگیز پری‌ها و دیگر موجودات ساختگی کشاندند. در دهه نخست قرن بیست‌و‌یکم بینندگان تلویزیونی آمریکایی می‌توانستند در برنامه «پرتوهای جمعه‌شب» درگیری یک تیم فوتبال دبیرستانی تگزاس را نگاه کنند.

رسانه‌ها همچنین می‌توانند اطلاعات و آموزش ارائه دهند. امروزه روزنامه‌ها و برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی اخبارمحور، داستان‌هایی را از سراسر جهان در دسترس قرار می‌دهند و خوانندگان یا بینندگان لندن را قادر می‌سازند به صداها و ویدئوهای بغداد، توکیو یا بوئنوس‌آیرس دسترسی داشته باشند. یکی دیگر از جنبه‌های مفید رسانه، کارکرد آن به‌عنوان یک تریبون عمومی برای بحث درباره موضوعات مهم است.

اینترنت در بنیان خود رسانه‌ای دموکراتیک است و به هر کسی که می‌تواند آنلاین شود، امکان می‌دهد بتواند نظرات خود را (مثلاً از طریق وبلاگ‌نویسی یا پادکست) بیان کند؛ اینکه کسی آن را می‌شنود پرسشی دیگر است. رسانه‌ها همچنین می‌توانند برای نظارت بر دولت، تجارت و سایر نهادها به کار آیند.

رمان «جنگل» نوشته «آپتون سینکلر» در سال ۱۹۰۶ شرایط اسفبار صنعت بسته‌بندی گوشت در قرن اخیر را آشکار کرد. در ابتدای دهه ۱۹۷۰ «باب وودوارد» و «کارل برنشتاین»، خبرنگاران واشنگتن‌پست شواهدی مبنی بر نفوذ واترگیت و پنهان‌کاری پس از آن کشف کردند که در پایان به استعفای رئیس‌جمهور «ریچارد نیکسون» منجر شد. اما ممکن است حامیان رسانه‌های جمعی به‌دلیل گرایش‌های سیاسی، بودجه‌های تبلیغاتی یا سوگیری ایدئولوژیک، پیرو برنامه‌های ویژه باشند؛ بنابراین توانایی آنها را برای عمل به‌عنوان چشم ‌بینا محدود می‌کند.

اینترنت بحث عمومی درباره مسائل را تشویق می‌کند و به هر کسی که می‌خواهد، اجازه می‌دهد صدایی داشته باشد. با این حال اینترنت نیز به میزان زیادی تعدیل نشده است. ممکن است کاربران ناگزیر شوند هزاران دیدگاه بیهوده یا دیدگاه‌های آماتوری نادرست را برای یافتن اطلاعات باکیفیت دنبال کنند. «مارشال مک‌لوهان»، نظریه‌پرداز رسانه‌ای دهه ۱۹۶۰ عبارت معروف «رسانه پیام است» را برساخت.

منظور مک‌لوهان این بود که هر رسانه‌ای اطلاعات را به شیوه‌ای دیگرگون ارائه می‌دهد و محتوا توسط رسانه انتقال‌دهنده شکل می‌گیرد. به‌عنوان نمونه اگرچه اخبار تلویزیونی از جنبه ارائه پوشش ویدئویی و زنده برتری دارد، اما داستان را زنده‌تر می‌کند و همچنین رسانه‌ای چابک‌تر است؛ در نتیجه داستان‌های بیشتر با ژرفای کمتر پوشش داده می‌شود.

داستانی که در تلویزیون گفته می‌شود ممکن است نسبت به داستانی که در یک مجله ماهانه پوشش داده می‌شود، درخشان‌تر، ژرف‌تر و دارای محتوای کمتر باشد. بنابراین ممکن است افرادی که بیشتر اخبار خود را از تلویزیون دریافت می‌کنند، دیدگاهی ویژه از جهان داشته باشند که نه بر پایه محتوای آن چیزی که تماشا می‌کنند، بلکه به واسطه رسانه شکل گرفته است. با وجود اینترنت در زندگی روزمره ما، نوادگان روشنفکر مک‌لوهان تحلیلگرانی رسانه‌ای هستند که ادعا می‌کنند اینترنت ما را به سوی تفکر گروهی بهتر یا دموکراتیک‌تر یا سطحی‌تر سوق می‌دهد.