من با وجود اینکه کنشگری‌های زیادی داشتم الان تمایل دارم که به حاشیه امن خودم بروم. بعضی‌ها می‌پرسند چرا خانم‌ها کمتر در فعالیت‌های جمعی و نشست‌ها مشارکت می‌کنند. من این را به شما بگویم که حتما برای خیلی از زنان پیش آمده که با سر شامپوزده در حمام مجبور شده‌اند تلفنی بزنند و… زنان در این حد سرشان شلوغ است.
خانم‌هایی که فرزند دارند، باید به آن‌ها برسند و اگر کسی هم مانند من فرزندی نداشته باشد، باید هوای خانواده‌اش را داشته باشد، چون آن‌ها همیشه توقع دارند. الان به مرحله‌ای رسیده‌ام که برایم کافی است آدم‌ها بدانند در این سیستم، زنی مدیرعامل است و کارها را پیش می‌برد. هر وقت از حاشیه امنم بیرون می‌آیم و قصد دارم با یک آدم متخصص صحبت کنم که من را نمی‌شناسد، نگاه بالا به پایین آن‌ها برایم آزاردهنده است. در حالی که من می‌توانم حقوق یک سال آن آدم را بپردازم.
برای همین گاهی اوقات خودم وارد صحبت با آدم‌های جدید نمی‌شوم و این کار را به دیگران واگذار می‌کنم و سعی می‌کنم با واسطه ببینم چطور می‌توانم به آن هدف برسم. شاید حتی با واسطه‌های آقا.
