قطب‌الدّین ابومنصور مظفر بن اردشیر سنجی عَبّادی مروزی (۵۴۷-۴۹۱ ه‌ق) معروف به امیر قطب‌الدین یا قطب عَبّادى است که از سوی سلطان سنجر برای وعظ به بغداد رفت و سه سال در جامع قصر و در دارالسلطنه موعظه می‌کرد. ابن‌جوزى می‌گوید: او زیباکلام بود و از مواعظ او مجلداتى گردآورى کرده‌اند. در کتاب مناقب الصوفیه وی آمده:
هر آنکه ظاهر و باطن آراسته گردانید، بهترینِ خلق او باشد و این معنی در ده خصلت پدید آید.
اول طمع بریدن از فضول دنیا که دنیا را خسیس خوانده‌اند.
دوم خُلق نیکو است؛ یکی را از حکما پرسیدند که خُلق نیکو چیست؟ گفت در حق بدکننده خود نیکویی کردن.
سوم چشم فروداشتن از عیب خَلق که رسول گفته است فرخ کسی که از عیب دیگری به عیب خود باز آید.
چهارم مروت؛ حکیمی را پرسیدند که مروت چیست؟ گفت شرِّ خود از دیگران دور داشتن.
پنجم حفظ حواس و نگاه داشتن زبان از کلمات زشت.
ششم سخاوت که هیچ راه نیست به رضای حق سبحانه و تعالی، نزدیکتر از سخاوت.
هفتم قَمع غضب؛ و رسول گفته است که متابعت غضب نشان ضلالت است.
هشتم مخالفت شهوت؛ چون شهوت غالب شود، مرد را به همه معاصی درکشد.
نهم حلم است؛ دیگری را از حکما سؤال کردند که حلم چیست؟ گفت نگاه داشتن خاطر از تفکر در چیزی که مردم را به خشم آرد.
دهم بازداشتن زبان است از قول چیزی که عزم عمل ندارد.
و این خصال ده‌گانه را مراعات کردن لابد عقل است.
