کمال‌الدین ابوالعطا محمود بن علی بن محمود معروف به خواجوی کرمانی که به نخل‌بند شاعران نیز شهرت دارد، زاده اواخر سده هفتم (بین ۶۶۹ – ۶۸۹ هجری) در کرمان است. وی را وابسته به سلسله مرشدیه صاحب‌نظر در ریاضیات، طب و نجوم می‌دانند. در اشعار خواجو، طنز و هزل و انتقادات اجتماعی متداول است. خواجوی کرمانی در سال ۷۵۳ هجری قمری در شهر شیراز وفات یافت و در بالای تنگ الله‌اکبر شیراز به خاک سپرده شد.
گرمی خسرو و شیرین به شِکر کم نشود
شَعف لیلی و مجنون به نظر کم نشود
جَم اگر اهرمنی سنگ زند بر جامش
قیمت لعل بدخشان به حَجَر کم نشود
گر گیا خشک‌مزاجی کند و طعنه زند
باغ را رایحه سنبل تر کم نشود
چه غم از منقصت بی‌هنران زانکه به خُبث
رفعت و رُتبت ارباب هنر کم نشود
گر چه هست اهل خرد را خطر از بی‌خردان
حِدّت خاطر دانا به خطر کم نشود
جوهری را چه غم از طعنه هر مشتری‌ای
که بدین قیمت یاقوت و گهر کم نشود
سنگ بد گوهر اگر کاسه زرین شکند
قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود
گفته‌اند این مثل و من دگرت می‌گویم
که به تقبیح نظر نور بصر کم نشود
