حاجی محمدجان قدسی مشهدی از سخنوران ایرانی قرن یازدهم ه.ق است که ابتدا از طریق بقالی زندگی می‌کرد، اما پس از کسب شهرت در شاعری به هندوستان رفت و وارد دربار شاه‌جهان شد. قدسی در سال ۱۰۵۶ ه. ق درگذشت و در آرامگاه شاعران کشمیر دفن شد. وی در ساقی‌نامه درباره ارزش سخن می‌گوید:
به عالم ز صد بهره‌مند از سخن
شود نام یک تن بلند از سخنسخن را چه پروای هر نارس است
برای سخن، یک سخن‌رس بس استعنان سخن نیست در دست زاغ
سخن را کند سبز طوطی باغسخن را سخنور کند پایمال
که گوهر فروشد به مشت سفالسخن گشته پامال مشتی فضول
ملولم ازین بوالفضولان ملولز مضمون مردم سر و دم زنند
بیارند و بر روی مردم زنندز لفظی که انکار معنی کند
از آن کس بر ایشان چه دعوی کندچه شد گر شد اجزای دیوان درست؟
به شیرازه محکم نشد شعر سستکتاب ار به خشتی شدی هم‌بها
چها می‌زدندی به قالب چهاز بسیار گفتن نگه‌دار دم
مکن این‌قدر بر شنیدن ستم
