تجلیل از مدیران دولتی یک رسم نچسب و معمولاً بسیار پرتکرار در دولت‌های مختلف بوده و هست. تجلیل از سورنا ستاری که آخر هفته گذشته در دانشگاه شریف انجام شد، از چنین زاویه‌ای شاید نه موضوع جدید و نه چندان جذاب و در خور توجه باشد.
اما اگر کار تخصصی‌تان روزنامه‌نگاری در اکوسیستم استارتاپی و نوآوری طی ۱۰ سال گذشته بوده باشد و ثبت و ضبط تاریخ شفاهی این اکوسیستم یکی از علاقه‌مندی‌هایتان، به این رویداد کمی متفاوت‌تر نگاه خواهید کرد.
کم پیش می‌آید برای نگاه انتقادی و کم‌وبیش تندوتیز من یک مدیر دولتی سوژه مناسبی برای تعریف و تمجید باشد. راستش آن هم سورنا ستاری که هیچ وقت رابطه شخصی حسنه‌ای با او نداشته‌ام. تنها برخورد نزدیکم با او هم خاطره خوبی برایم به جا نگذاشته است.
روزی وسط یک پنل در یک رویداد به دلیل اینکه استاد ستاری عجله داشتند، مجبور شدیم به همراه مهمانان پنل از روی سن پایین بیاییم تا ایشان سخنرانی فوری و فوتی خودشان را انجام دهند و بعد ما ادامه پنل را اجرا کنیم! حس ناخوشایند آن اتفاق هیچ وقت فراموشم نمی‌شود.
اما من برای نقش سورنا ستاری در اکوسیستم نوآوری کشور؛ به‌خصوص در حمایت از آنلاین‌ها و استارتاپی‌ها احترام و جایگاه ویژه‌ای قائلم. معتقدم رفتار و منش و رویکرد مدیریتی ستاری در قریب به ۱۰ سالی که سکاندار این فضا بود، بیش از اینکه دولتی باشد، کارآفرینانه بود.
ستاری از معدود مدیران دولتی سال‌های اخیر کشور بود که از بزرگ‌شدن کسب‌وکارهای خصوصی نمی‌ترسید؛ از نشست و برخاست با آنها هراسی نداشت و برای آنها برخلاف الگوی مرسوم دولتی‌ها «باید و نباید» تعریف نمی‌کرد. او و همکارانش به‌خصوص در سه، چهار سال اول نقش مهمی در الگوبرداری از اکوسیستم‌های موفق دنیا داشتند.
از جمله معاون بین‌المللش در دوره اول که نقش مهمی در برگرداندن بسیاری از ایرانی‌های مهاجرت‌کرده‌ای داشت که بعدها در ایران صاحب کسب‌وکار شدند. هرچند بعدها تیم ستاری افتادند در چاه ویل مفهوم من‌درآوردی‌ای به نام «دانش‌بنیان» که این روزها هر‌کسی از ننه‌اش قهر کند، یکی از آنها را می‌گیرد و می‌چسباند سر‌در کسب‌وکارش؛ اما کارنامه کلی او به‌عنوان یک مدیر دولتی تحسین‌برانگیز است.
این روزها اما میراث ستاری در حال نابودی است. اینترنت که شاهرگ حیات نوآوری در این سال‌ها بوده، با قطع کامل از جهان آزاد فاصله‌ای ندارد. بسیاری از آدم‌هایی که او ترغیب کرده بود به ایران برگردند از ایران رفته‌اند و بسیار بیشتر از آنها هم از نسل بعدی این اکوسیستم در حال رفتن‌اند!
انگیزه و امیدی که در پنج سال ابتدایی دهه ۹۰ محرک کارهای بزرگ شد، به یأس و ناامیدی و تلخی بدل شده است. از قرارداد کارخانه نوآوری آزادی دو ماه بیشتر باقی نمانده و گویا برنامه‌ای برای تمدید آن هنوز وجود ندارد… .
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/1s4y
