کارنگ رسانه اقتصاد نوآوری است. در کارنگ ما تلاش داریم کسب‌وکارهای نوآور ایرانی، استارتاپ‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان و دیگر کسب‌وکارها کوچک و بزرگی که در بخش‌های مختلف اقتصاد نوآوری در حال ارائه محصول و خدمت هستند را مورد بررسی قرار دهیم و از آینده صنعت، تولید، خدمات و دیگر بخش‌های اقتصاد بگوییم. کارنگ رسانه‌ای متعلق به بخش خصوصی ایران است.
واحد نوآوری وزارت دفاع آمریکا اپلیکیشنی شبیه به اوبر به نام گیگ ایگل (Gig Eagle) می‌سازد. این برنامه، مدیران باتجربه بخش خصوصی را برای انجام پروژه‌های پاره‌وقت به مسئولان واحد نوآوری متصل می‌کند.
سارا پیرسون، یکی از مدیران این پروژه، می‌گوید: «ما در حال ساختن یک اقتصاد گیگ برای وزارت دفاع هستیم.» پیرسون در پاسخ به این سؤال که این اپلیکیشن چگونه کار می‌کند، می‌گوید: «شما می‌توانید برای درک این نرم‌افزار به چیزی شبیه به اوبر فکر کنید؛ اوبری مخصوص وزارت دفاع.»
در ماه دسامبر سال گذشته، واحد نوآوری‌های دفاعی وزارت دفاع آمریکا بیش از ۲۰ میلیون دلار بودجه اضافی از کنگره دریافت کرد تا این امکان را داشته باشد که برنامه‌های تحقیق و توسعه خود را گسترش دهد. برای ساخت برنامه گیگ ایگل نیز سه میلیون دلار اختصاص داده شده است.
برنامه‌ای که از آن به عنوان «اپلیکیشن پایلوت مدیریت استعدادها» یاد می‌شود. این برنامه در مراحل اولیه توسعه خود قرار دارد، و زمان دقیق به پایان رسیدن آن نامشخص است با این حال، یکی از نگرانی‌هایی که در این رابطه وجود دارد این است که وزارت دفاع آمریکا با اشتیاق فراوانی وارد اقتصاد گیگ شده است و این امر ابهام‌هایی را درباره قانون کار و مسئله استثمار پیش می‌آورد. این خطر وجود دارد که کارکنان چنین پلتفرم‌هایی در شرایط کار اسفناک با مزایای پایین قرار بگیرند که هیچ شباهتی به شیوه‌های کاری عادلانه نداشته باشد.
این اپلیکیشن بیشتر راهی برای یافتن راحت‌تر نیروهای فنی برای برنامه‌های نظامی است. میاک وربورگن، محقق دوره دکتری در مرکز امنیت بین‌المللی، جایی که او در آن روی تکنولوژی‌ها و نوآوری‌های نظامی کار می‌کند، در این باره گفته است اپلیکیشنی که وزارت دفاع آمریکا ساخته، کاملا از دل یک نیاز واقعی بیرون آمده است: «نکته اول این است که وزارت دفاع واقعا در زمینه نیروهای فنی مستعد با کمبود روبروست.
مسیرهای شغلی ساختاریافته ارزشی برای مهارت‌های فنی قائل نیستند، بنابراین در چنین ساختاری حتی اگر کسی استعدادهای فنی داشته باشد، از آن استفاده نمی‌شود. این یکی از بزرگ‌ترین موانع نوآوری‌های نظامی تلقی می‌شود. دلیل دوم اندکی انتزاعی‌تر است. در وزارت دفاع علاقه‌ای وسواس‌گونه به فرهنگ نوآوری سیلیکون‌ولی وجود دارد.»
این علاقه کمی هم منطقی است؛ نه صرفا به این خاطر که دفتر مرکزی DIU در سیلیکون‌ولی قرار دارد یا به این خاطر که مدیران ارشد آن (از جمله پیرسون با سابقه کار در گوگل) روزگاری در آنجا کار می‌کردند، بلکه به این خاطر که پنتاگون همیشه رابطه نزدیکی با سیلیکون‌ولی داشته است.
مارگارت او مارا، استاد تاریخ دانشگاه واشنگتن، کتاب دقیق و مفصلی درباره نقش پررنگ دولت آمریکا در ظهور سیلیکون‌ولی نوشته است. به نظر او: «فناوری‌هایی که اخیرا در وزارت دفاع طرفدارانی یافته است و برای رقابت استراتژیک با چین ضروری دانسته می‌شود، بیش از هر زمان دیگری به فناوری‌های پیشگام نیاز دارد.»
اما تنها هدف وزارت دفاع آمریکا دستیابی به فناوری‌های شرکت‌های سیلیکون‌ولی، نیروی کار آن‌ها یا برقراری ارتباط نزدیک‌تر با این شرکت‌ها نیست، بلکه این وزارتخانه می‌خواهد فرایند‌هایی را که در سیلیکون‌ولی به نوآوری منجر می‌شود، فرا بگیرد و از طریق آن ساختار نوآوری‌های نظامی خود را اصلاح کند.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/0idb