نگهداشت نیروی انسانی به مسئله‌ای غامض تبدیل شده است / فرار یا قرار؟ مسئله این است

این روزها هر طرف که سر می‌چرخانی و پای درد دل هر مدیری که می‌نشینی، به مسئله نیروی انسانی و مهاجرت اشاره می‌کند. مثلاً در همین گفت‌و‌گوی اصلی این شماره که با میثم رجبی، مدیرعامل رادین انجام شده، اعتراف می‌کند که جذب مدیران ارشد کاری دشوار است و آنها مدت‌هاست تصمیم گرفته‌اند چنین افرادی را در مجموعه‌های خود تربیت کنند و به شکل‌های مختلف جذابیت‌هایی ایجاد کنند تا این نیروها در مجموعه رادین ماندگار شوند.

در همایش فرصت‌های ایران در عصر دیجیتال هم بارها به این موضوع اشاره شده و از آسیب‌هایی که مهاجرت به پیکره کسب‌و‌کارها وارد می‌سازد، سخن به میان آمده است.

مسئله این است که دیگر همه شرکت‌ها این مهم را دریافته‌اند که پایه و اساس کسب‌و‌کارشان کسانی هستند که در آن شرکت مشغول به فعالیت‌اند، نه سوله و کارخانه و ساختمان و تجهیزات. جابه‌جایی نیروی انسانی و قطع همکاری آن هزینه‌بر است و اگر این جابه‌جایی‌ها به‌تناوب صورت گیرد، روند رشد شرکت را با اخلال مواجه می‌کند.

به‌عنوان کسی که سال‌ها در مجموعه‌های مختلف فعالیت کرده و پای درد دل نیروی کار نشسته است، گمان می‌کنم هنوز مواردی وجود دارد که اگر کارفرما به آنها توجه کافی نشان دهد، می‌تواند از مهاجرت نیروی خود به شرکت‌های دیگر یا حتی به خارج از کشور تا حدودی جلوگیری کند. اما چه مواردی را باید در نظر داشت؟

مهم‌ترین مسئله حفاظت از سلامت روان افراد است. متأسفانه در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که به دلایل مختلف، سلامت روان افراد جامعه در معرض خطر است و کارفرمایان می‌توانند با ایجاد محیطی که از روان افراد محافظت می‌کند، جذابیت بسیاری برای کارمندان خود فراهم کنند.

در صفحه برند کارفرمایی این شماره از کارنگ نیز به این مسئله اشاره شده و نتایج تحقیقات مؤسسه گالوپ آمده و راهکارهایی برای حفاظت از سلامت روان افراد ارائه شده است. ایجاد امکاناتی برای فعالیت ورزشی، کمک‌هزینه خدمات درمانی و دورهمی‌هایی که در آنها تنها معاشرت افراد با یکدیگر مطرح است و خبری از صحبت‌های کاری نیست، ازجمله این راهکارهاست.

در ایران باید به نکته دیگری نیز توجه داشت. به دلیل فشارهایی که کارفرما به دلایل مختلف مجبور به تحمل آنهاست و وضعیت نابسامان اقتصادی، کار در برخی بنگاه‌ها به‌دشواری صورت می‌پذیرد. گاه نیروی کار اندک است و مجموعه توان افزودن فرد جدید را ندارد و به‌عبارتی می‌خواهد صرفه‌جویی کند و همین امر به فرسودگی نیروی کار می‌انجامد.

تجربه همین فرسودگی‌ها در شرکت‌های مختلف یکی از عواملی است که میل به مهاجرت را در افراد بیشتر می‌کند. به خاطر داشته باشیم که برای قدم گذاشتن در مسیر رشد و توسعه، مهم‌ترین دارایی ما همین افرادی هستند که «فعلاً» قرار را بر فرار ترجیح داده‌اند.