کریپتوکارنسی با چالشی به نام عدم شناخت رگولاتور مواجه است

یادداشتی از سیدعلیرضا رادمنش، رئیس هیئت‌مدیره رمزینکس\ اگر فناوری اطلاعات را به مثابه قطاری روی ریل آینده تصور کنیم، قطعاً فناوری بلاکچین و کریپتوکارنسی مسیر نوسازی‌شده آن خواهد بود. ۲۲ تیرماه روز فناوری اطلاعات نام‌گذاری شده و فناوری اطلاعات شامل همه‌ ابزارها و روش‌هایی است که اطلاعات را دریافت، ذخیره، پردازش و مبادله می‌کنند و مورد استفاده قرار می‌دهند. از حدود ۳۰ سال پیش که اولین ایده‌های مرتبط با فناوری بلاکچین مطرح شد تا سال ۲۰۰۸ که وایت‌پیپر سیستم پول الکترونیکی غیرمتمرکز همتا‌به‌همتا به نام بیت‌کوین تعریف شد و امروز که با دنیای جدید متاورس مواجه هستیم؛ همه اینها در مسیر رشد فناوری اطلاعات قرار داشتند که با سرعت قابل ملاحظه‌ای طی شد. ترسیم اینکه در این مسیر با چه نوساناتی مواجه خواهیم شد، احتمالاً قابل حدس و گمان نیست، ولی قطعاً فناوری اطلاعات باز نخواهد ماند و به راه خود ادامه خواهد داد.

با توجه به اینکه فناوری بسیار سریع‌تر از حکمرانان در هر جامعه‌ای رشد می‌کند و این یعنی با انکار و نادیده‌گرفتن تمام یا بخشی از این رشد، نمی‌توان خود را در مسیر آینده دانست، شاید روز فناوری اطلاعات بهانه خوبی برای تکرار مشکلات و چالش‌های همیشگی فناوری‌های نوین باشد؛ چراکه در حال حاضر حوزه کریپتوکارنسی به‌عنوان یکی از جدیدترین فناوری‌های دنیا در ایران با چالشی به نام عدم شناخت نهادهای تصمیم‌گیر مواجه است که بعضاً این ناشناخته‌بودن به برخوردهای تقابلی منجر می‌شود. این در شرایطی است که در بسیاری از مواقع پیشرفت‌ در فناوری اطلاعات به مانند پیشرفت‌های پزشکی بسیار حیاتی بوده و قدرت حیات‌دهی به اقتصاد و گردش مالی کشور را دارد. در حالی که متأسفانه در مقابل انقلابی مثل بلاکچین نیز بازدارندگی وجود دارد؛ مانند بسیاری از فناوری‌هایی که در ابتدا با آن مقابله و پذیرفتن آن منوط به هدررفت فرصت‌های بسیاری شده است. مسیری که در مقابل فناوری اطلاعات باید قرار داد، به این ترتیب است؛ باید فناوری‌های نوین را شناسایی و ریسک‌ها و فرصت را ارزیابی کرد و در نتیجه به بهترین نحو از آن بهره‌مند شد. یکی از روال‌های موجود که باعث تحمیل هزینه‌های بسیاری شده، عدم پذیرش این مراحل و کارکردهای آن است. در واقع شناسایی توسط نیروهای خبره و دانشگاهی انجام می‌شود و ریسک‌ها و فرصت‌ها توسط کسب‌وکارها و مراکز تحقیقاتی شناسایی می‌شود، اما در مرحله پذیرش، دولت‌ها و مراکز تصمیم‌گیر مانع تحقق آن می‌شوند. به نظر می‌رسد در این روز بزرگ و بااهمیت، باید بار دیگر ایجاد فضای رشد و پرورش فناورانه برای جوانان و نیروهای علمی و همچنین تسهیل فضای کسب‌وکارهای این ح