تصویر دو انگشت که کلمه «سفر» را مثل سیگار بین خود نگه داشته‌اند، بخشی از بیلبوردهای اخیر فلای‌تودی است. شاید تصویر ذهنی خیلی‌هایی باشد که از زمان کرونا تا به الان یک سفر به دل خوش نرفته‌اند.

فلای‌تودی قبل از آن هم تبلیغاتی را در اینترنت و سوشال مدیا داشت که قدری واضح‌تر مفهوم سفر لازم بودن را توضیح می‌داد. در آن تبلیغات افرادی هستند که همه کارهایشان را به‌اشتباه انجام می‌دهند و بعد به یک نقطه خیره می‌شوند. نمادی از خسته شدن و کلافگی. اما در بیلبوردی که در سطح شهر به نمایش درآمده، مفهوم سفرلازم بودن درست همان سیگار است که حالا جای خود را به کلمه «سفر» داده است.

دروغ چرا، چند باری گذشت و از کنار تبلیغ رد شدم تا این نکته ظریف را پیدا کردم. یک بار هم که با دوستی درباره آن صحبت می‌کردم، متوجه شدم که او هم قضیه را نگرفته است. در نغز بودن این تصویر بیلبورد و ایجاد نکته‌ای پنهانی یا رمزی برای اشاره به موضوع سفر شکی نیست. اما سؤال من اینجاست که مخاطب سوار بر خودرو که با سرعت از کنار آن رد می‌شود، چقدر فرصت برای درک آن دارد؟

هرچند بخشی از مخاطبان چنین بیلبوردی، عابران پیاده یا مسافران تاکسی و امثالهم هستند. با این حال، اشاره مستقیم و ساده به یک نکته یا رمز در چنین تبلیغ‌هایی که قرار است در سطح شهر قرار گیرند و مخاطب آن ده‌ها هزار شهروند با پیشینه و سواد متفاوت هستند، بهتر است. بماند که تناقض سفر و کرونا هنوز هم بعد از این چند سال حل نشده و مخاطبِ بخت‌برگشته نمی‌داند به صحبت‌های ستاد کرونا گوش بدهد، در خانه بماند و خمارِ سفر باشد یا دست به چمدان ببرد و همان‌قدر که در تبلیغ اینترنتی فلای‌تودی نشان می‌دهد، ساده به مقصد برسد و نفسی چاق کند.