میرزا محمدعلی صائب تبریزی را برخی زاده تبریز می‌دانند؛ صائب از شاعران دوران صفویه است که حدود سال 1000 هجری قمری به دنیا آمده و در سال 1080 در باغ تکیه اصفهان ار دنیا رفته و همان‌جا دفن شده است. وقتی در جوانی به هندوستان رفت، در دربار شاه جهان با احترام پذیرفته شد و در سال 1042 در بازگشت به اصفهان نیز تا هنگام مرگ ملک‌الشعرای شاه‌عباس دوم بود.
صائب درباره نگهداری دولت (بخت، ثروت، سعادت، حکومت و…) در یکی از غزلیات خود می‌گوید:
به ادب نوش جام دولت را
مده از کف زمام دولت را
در چراگاه آرزو مگذار
توسن بی‌لجام دولت را
به نفس‌های آتشین چون شمع
زنده‌دل دار شام دولت را
هزل در دیده‌ها سبک سازد
پله احتشام دولت را
به قوام آورد گران حلمی
باده کم‌قوام دولت را
دست جودست شمسه زرین
قصر عالی‌مقام دولت را
نتوان جز به دست حزم گرفت
آستین دوام دولت را
جوی شیرست چرب‌نرمی خلق
صحن دارالسلام دولت را
مد انعام تار شیرازه است
دفتر انتظام دولت را
می‌کند تارومار باد غرور
سر زلف نظام دولت را
به دو دست دعا نگه دارند
شهسواران زمام دولت را
در فلاخن نهد سبکساری
لنگر احتشام دولت را
از بلندی پایه همت
نردبان ساز بام دولت را
صبح محشر نمی‌کند بیدار
باده‌نوشان جام دولت را
اهل معنی به فکرت صائب
زنده دارند نام دولت را
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/5igt
