صنعت کشتیرانی را که پیشینه‌ای به درازای قرن‌ها دارد، یک راننده کامیون به نام مالکوم مک‌لین به شکلی بنیادین متحول کرد، در حالی که این صنعت از مدت‌ها پیش هیچ انگیزه‌ای برای تغییر نداشت. مک‌لین با توسعه نخستین رویکرد ایمن، قابل اعتماد و مقرون‌به‌صرفه برای حملونقل محموله‌های کانتینری، چنان نقشی در تجارت دریایی ایفا کرد که برخی او را با رابرت فولتون، پدر موتور بخار مقایسه می‌کردند.
مک‌لین و سابقه رانندگی کامیون مک‌لین در مزرعه‌ای از شهر کوچک ماکستون در کارولینای شمالی بزرگ شد و از همان ابتدا ارزش سخت‌کوشی و اراده را آموخت؛ پدر وی که کشاورز بود، برای کمک به درآمد خانواده محموله‌های پست را هم جابه‌جا می‌کرد؛ اما هنگامی‌که مالکوم جوان در سال 1931 از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد، همه کشور درگیر رکود اقتصادی بود که ادامه تحصیل را به یک گزینه دشوار تبدیل کرده بود.
بنابراین مک‌لین کارش را در یک ایستگاه سوخت نزدیک زادگاهش شروع کرد و تا سال 1934 توانست 120 دلار پس‌انداز کند که برای خرید یک کامیون دست دوم کافی بود. با خرید این کامیون، مک‌لین برای همه عمرش وارد مسیر صنعت حملونقل شد.
مک لین کارش را با حمل خاک و محصولات کشاورزی برای کشاورزان منطقه شروع کرد و در نهایت با خرید پنج کامیون دیگر، گروهی از رانندگان را به کار گرفت. این اقدام به او امکان داد که از جاده خارج شود و به دنبال مشتریان جدید بگردد. گرچه در طی دو سال کسب‌وکار وی رونق گرفت، اما شرایط بد اقتصادی بسیاری از مشتریان تازه به دست آمده او را مجبور به کنار گذاشتن قراردادها کرد و مک‌لین ناگزیر شد خدماتش را کاهش دهد و دوباره پشت فرمان بنشیند.
صدها تریلر در یک کشتی زمانی که این شکست باعث شد مک‌لین کسب‌وکارش را تقریباً از دست بدهد، با طرحی روبه‌رو شد که سرنوشتش را تغییر داد. سال 1937 که وی عدل‌های پنبه را از فایتویل در کارولینای شمالی به هوبوکن در نیوجرسی می‌فرستاد، ناگزیر بود ساعت‌ها منتظر بماند تا کامیون تخلیه شود. خودش در این باره گفته: «مجبور بودم بیشتر روز را برای تحویل عدل‌ها منتظر بمانم.
آنجا در کامیونم نشسته بودم و بارگیری بارهای دیگر را می‌دیدم. برایم جالب بود که به زمان و پول تلف‌شده زیادی نگاه می‌کردم. می‌دیدم که هر جعبه را از کامیون بیرون می‌آورند و به زنجیری می‌بندند که آن را به داخل محفظه کشتی می‌برد.»
چنین صحنه‌ای درست 19 سال پیش از آن بود که مک‌لین طرح خود را به یک پیشنهاد تجاری تبدیل کند. برای یک دهه و نیم پس از آن مک‌لین بر کسب‌وکار باربری خود متمرکز شد و توانست تا اوایل دهه 1950 بزرگ‌ترین ناوگان حملونقل در جنوب را تشکیل دهد که 1776 کامیون و 37 پایانه حملونقل در امتداد ساحل شرقی داشت و پنجمین ناوگان بزرگ کشور بود.
با رشد کسب‌وکار حملونقل، محدودیت‌های جدیدی بر پایه وزن و دریافت هزینه در ایالت‌ها ایجاد شد. بر اساس این قوانین ممکن بود تریلرهای کامیونی که از چندین ایالت عبور می‌کنند، بابت بارهای بسیار سنگین جریمه شوند. به این ترتیب کامیون‌‌داران تلاش می‌کردند برای ایجاد تعادل، وزن بار را تا آنجایی اضافه کنند که وارد محدوده جریمه نشوند.
مک‌لین می‌دانست که باید راه کارآمدتری برای حمل بار وجود داشته باشد و همین موضوع افکارش را به کشتی‌هایی متمایل کرد که در امتداد خط ساحلی ایالات متحده حرکت می‌کردند. او معتقد بود: «کشتی‌ها راهی مقرون‌به‌صرفه برای دور زدن محدودیت‌های وزن ساحلی است… بدون لاستیک، بدون تعمیر شاسی، بدون راننده، بدون هزینه سوخت… تنها تریلر بدون چرخ‌ها و بدون محدودیت بلند می‌شود و نه‌فقط یک یا دو یا پنج یا یک دوجین، بلکه صدها تریلر در یک کشتی حمل می‌شوند.»
دیدگاه مک‌لین از بسیاری از جنبه‌ها چیز جدیدی نبود. شرکت Seatrain در سال 1929 برای حملونقل کالا بین نیویورک و کوبا، واگن‌های راه‌آهن را روی کشتی‌های دریایی خود حمل می‌کرد. در همین حال حمل جعبه‌های بزرگ با کشتی‌ها کاری غیرمعمول نبود، اما هیچ تجارتی برای حملونقل سامان‌یافته محموله‌های بسته‌بندی‌شده وجود نداشت.
مک‌لین دریافت اجرای چنین کاری امکان‌پذیر است و با الهام از آن تلاش کرد این مفهوم را به سطح جدیدی برساند. به نظر می‌رسید گسترش طبیعی و مقرون‌به‌صرفه تجارت او، حملونقل «محموله کانتینری» باشد. او در ابتدا ناوگان حملونقل خودش را در قالب بخشی جدایی‌ناپذیر از یک شبکه حملونقل گسترده در نظر گرفت.
به جای کامیون‌دارانی که از خط ساحلی شرقی عبور کنند، چند مرکز حملونقل استراتژیک در جنوب و شمال را در نظر گرفت که به عنوان پایانه عمل کنند تا کالاها را در شهرهای بندری مهم تحویل داده و از آنجا دریافت کنند. کشتی‌ها قرار بود مسئولیت بیشترین بخش سفرها را بر عهده بگیرند و به این ترتیب کامیون‌ها برای طی کردن مسیرهای کوتاه و عمدتاً درون‌ایالتی به کار گرفته شوند که در معرض پرداخت هزینه نیستند.
تولد کانتینرهای محبوب امروزی با چنین طرحی بود که مک‌لین تریلرهای کامیون را در دو دسته بازطراحی کرد: نخست باربرهایی که روی چرخ هستند و دیگری تریلر جعبه‌ای مستقل یا کانتینر. او شیوه کار Seatrain را دنبال کرد و تعدادی باربر را در کشتی در نظر گرفت که روی یکدیگر سوار شده بودند. باربرهای مورد نظر وی باید از فولاد سنگین ساخته می‌شدند تا در برابر دریاهای مواج مقاومت کرده و از محتویات محافظت کنند.
بنابراین مک‌لین ساختاری را طراحی و ثبت کرد که ستون‌های گوشه‌ای با فولاد تقویت‌شده داشتند و اجازه می‌داد برای بارگیری از سکوهای چرخدار خود جدا شوند و به اندازه کافی برای روی هم چیدن محکم باشند. مک‌لین در همان زمان شرکت کشتی بخار پان‌آتلانتیک را که در آلاباما مستقر بود خرید. آن شرکت حقوق کشتیرانی و اسکله در شهرهای بندری شرقی را در اختیار داشت.
هنگامی‌که مک‌لین شرکت پان‌آتلانتیک را به مبلغ هفت میلیون دلار خرید، معتقد بود که شرکت باربری قدرتمندش می‌تواند با کشتی‌های باری که به‌تازگی طراحی شده بودند، به نیروی پرتوان در صنعت حملونقل تبدیل شوند. وال‌استریت درباره طرح تجاری بحث‌برانگیز مک‌لین نوشت: «یکی از قدیمی‌ترین و بیمارترین صنایع کشور بدون هیاهو در حال تلاش برای درمان خود است.» این مقاله یادآوری می‌کرد که درمان بیماری همان کارگزاران تجاری مانند مک‌لین بودند که جان تازه‌ای به صنعت کشتیرانی دادند.
