واعظ قزوینی (1090-1027 هجری قمری) فقیه و ادیب ایرانی، زاده قزوین است که به سبب چیرگی در وعظ و خطابه به واعظ قزوینی مشهور شد. وی در علوم معقول و منقول تحصیل کرد و در ادبیات فارسی، فقه، تفسیر، وعظ و خطابه ممتاز شد. واعظ که از زمره شاعران سبک هندی بود، علاوه بر دیوان شعر صاحب آثار دیگری همچون ابواب الجنان، الموعظة و الحملة الحیدریة نیز هست. میرزا محمدرفیع واعظ قزوینی ملقب به رفیع‌الدین نیز بود، اما در اشعارش تخلص واعظ را برای خود برگزیده بود.
از هوس تا کی جوانی می‌کنی پیری رسید
بهر عبرت دیده‌ای از خواب غفلت برگشا
در جوانی چه ندانستی ز ره اکنون بدان
قامتت را کرده خم پیری که بینی پیش پا
گور در پیش و تو دلواپس برای ملک و مال؟
چاه در راه و تو از غفلت روی رو بر قفا؟
راحت ار جویی به ملک و مال و دنیا پشت ده
خواب اگر خواهی مساز از بالش زر مُتَکا
این‌قدر زین عاریت بر خود سپردن بهر چیست؟
این‌قدر زین بی‌وفا بر خود فرو چیدن چرا؟
نیست جای خودنمایی تنگنای روزگار
گل درین بستان ز افشردن کند نشو و نما
می‌توان زلف وصال شاهد عقبی گرفت
دست همت گر ز دامان جهان گردد رها
شیوه بخشش به دست آور که گردی ارجمند
تکیه بر دست شهان از رنگ دادن زد حنا
با گدا کوچک‌دلی مانند حج اکبر است
هست لبیکش اجابت کردن هر بینوا
