یادداشتی از دکتر علی بزازی، بنیان‌گذار طب مدتوریسم/ مانند هر کسبوکار آنلاین دیگری که در فضای بین‌المللی فعالیت دارد، تأثیر این اتفاقات روی کسبوکار ما هم کاملاً محسوس است. فقط طی همین چند هفته اخیر قریب به یک میلیارد تومان خسارت به کسبوکار ما وارد شد. اینترنت مختل است، شبکه‌های اجتماعی مسدود است، در نتیجه ما نمی‌توانیم مدارک را برای بیماران‌مان آپلود کنیم. آنها هم نمی‌توانند مدارک‌شان را روی سایت ما بارگذاری کنند. از آغاز اتفاقات اخیر اکثر بیماران قراردادشان را لغو کرده‌اند.
هر چقدر هم در مشاوره‌ها سعی می‌کنیم شرایط کشور را امن نشان دهیم و تضمین کنیم که سفر سلامت خواهند داشت، باز هم موفق نمی‌شویم. نه‌فقط از اروپا، بلکه آنهایی هم که از کشورهای همسایه می‌خواستند به ایران بیایند، برنامه‌هایشان را لغو کرده‌اند. متأسفانه عده‌ای سعی می‌کنند در این شرایط، تصویر نا‌امنی از ایران را ارائه دهند، چه در داخل و چه در خارج از کشور. وقتی ما چنین سیگنال‌های منفی را منتشر می‌کنیم، چه انتظاری داریم که بیماران رغبت ورود به ایران داشته باشند.
بیمارانی داشتیم که قراردادشان را آغاز کرده بودند. حتی در بحث ناباروری بعضی از بیماران مصرف دارویشان را هم آغاز کرده بودند، اما با بروز این شرایط همه آنها برنامه درمان‌شان را لغو کردند. در مجموع می‌توانم بگویم طی همین چند هفته حدوداً ۶۰ درصد از ورودی‌هایمان را از دست داده‌ایم.
در اختلالات اخیر اینترنت، پلتفرم و زیرساخت‌های شرکت ما دچار آسیب شده است. برای مثال عرض می‌کنم؛ یک فرم درخواست ویزا که باید از طریق بیمار در سایت ما تکمیل و آپلود شود، حالا دچار مشکلات بسیار زیادی است. اختلالات نمی‌گذارد که این اتفاق بیفتد و ما برایشان فایل ورد می‌فرستیم. این به وجهه ما آسیب بسیاری می‌زند. شرکت‌هایی نظیر ما توان و تاب‌آوری محدودی دارند. ما تأمین اجتماعی یا بانک نیستیم که در هر شرایطی سرپا باشیم.
ما یک کسبوکار بخش خصوصی هستیم که با یک تیم استارتاپی، توانستیم کسب‌وکاری خلق کنیم که برای کشور ارزآوری داشته باشد، شش سال این کسبوکار را سرپا نگه داشتیم و حالا هم شدیداً تحت فشار هستیم. سه یا چهار ماه شاید بتوان دوام آورد، اما بعد از آن کار به تعدیل نیرو، توقف برنامه‌های توسعه و در نهایت ورشکستگی می‌رسد. من خودم پزشک هستم و در حوزه‌های مختلف دولتی و غیردولتی سابقه دارم.
دوستان به من می‌گویند اگر همین کسبوکار و پلتفرم را در کشورهای دیگر ارائه دهید، مورد استقبال قرار می‌گیرید و از مزایای بسیاری مانند اقامت بهره‌مند می‌شوید. به‌شخصه دوست ندارم این کار را انجام دهم. دوست دارم مزایای این کسبوکار برای کشورم باشد. این یک انتخاب شخصی است و ممکن است بسیاری آن را قبول نداشته باشند. افراد با این طرز تفکر کم نیستند.
آنهایی که با تمام این گرفتاری‌ها مانده‌اند تا به وطن‌شان خدمت کنند و دستاورد کسبوکار بین‌المللی‌شان نصیب کشور شود، سزاوار آزار و اذیت نیستند. اگر حمایت نمی‌کنند، حد‌اقل کاری نکنند که این کسب‌وکارها شکست بخورند. وزیر سابق و وزیر فعلی اعلام کردند در محدودیت‌های اینترنت نقشی نداشته‌اند. صحبت‌های معاون وزیر هم در خصوص پلتفرم‌های داخلی نشان از بی‌اطلاعی و عدم تأثیر در تصمیم‌گیری‌ها دارد.
حضور کسب‌وکارهای بین‌المللی مانند ما روی پلتفرم‌های داخلی عملاً امکان‌پذیر نیست. وقتی مخاطب ما یک اروپایی است، باید از نظرگاه یک اروپایی به کسبوکار نگاه کنیم. باید راحت‌ترین شرایط ارتباطی را برای او ایجاد کنیم، اما امروز می‌بینید حتی گوگل هم در دسترس نیست و ما مجبوریم به سمت پلتفرم‌هایی مانند بینگ و اوت‌لوک تغییر مسیر بدهیم. برای اینکه بتوانم در این شرایط کسب‌وکارم را سرپا نگه دارم، باید هزینه‌های اضافی مانند خرید اینترنت فیبر نوری، وی‌پی‌ان و سرویس‌های مختلف را متحمل شوم. امیدوارم دود تصمیماتی که گرفته می‌شود، بیش از این به چشم مردم و کسب‌وکارها نرود.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/7192
