نگاه بسیاری این است که وظیفه اصلی یک خانم پذیرفتن نقش مادری است. من در یک خانواده پرجمعیت بزرگ شدم، یکسره درس خواندم و وارد فضای کار شدم و زمانی که بچه‌دار شدم، احساس کردم این اتفاق متفاوتی است که شاید هرکسی نتواند در مورد آن ادعا داشته باشد و فقط یک خانم است که می‌تواند چنین مسئولیتی را بر عهده بگیرد.
این روحیه در فضای کار هم ناخودآگاه وجود دارد. اخیرا فوربس مقاله‌ای را منتشر کرد مبنی بر اینکه مدیریت در دنیا تشنه ویژگی‌های زنانه است و از خانم مرکل به عنوان یک نمونه نام برده شده است. به عنوان کسی که برای رسیدن به هر جایگاهی بسیار جنگیدم، معتقدم زنان و مردان شبیه به هم نیستند و توانایی ها و ویژگی‌های متفاوتی دارند که باعث می‌شود هر‌کدام از آن‌ها در نقش مدیر یک سازمان، متفاوت عمل کنند که این تفاوت به معنای بهتر یا بدتر بودن نیست.
به نظرم به جای اینکه مردان را در یک کفه ترازو قرار دهیم و خودمان در کفه دیگری قرار بگیریم و با متر و معیاری که معلوم نیست از کجا آمده و به مقایسه خودمان با مردان بپردازیم، بهتر است در راستای شناخت خودمان فارغ از این مقولات تلاش کنیم. همین می‌تواند به ما کمک کند که توسعه فردی را در دستور کارمان داشته باشیم و به سمت چیزی که می‌خواهیم حرکت کنیم. حتی می‌توانیم در این مسیر به دیگران نیز یاری برسانیم.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/6yty
سلام
من هم پدر هستم
چقدر جملۀ ایشون به دلم نشست که گفتند ” وقتی بچه دار شدم ، فهمیدم که این یک وظیفۀ خاص است ، که از هرکسی بر نمی آید ”
من پدر هستم البته یک پدر سنتی ، در یک خانواده تربیت شدم که مسؤلیت خاصی به من داده نمیشد ، و الان دارم میبینم که همسرم چطور و با مهارت فرزندمون رو بزرگ میکنه
خدایا ، امان از روزی که ما ( من ) از خواب غفلت هزاران ساله بیدار شویم ( شوم ) و ببینیم ( ببینم ) که سر هیچ و پوچ زندگی ، با ارزش ترین چیزی رو که داشتیم ( داشتم) به هدر دادیم ( دادم)
من یکی که ترجیح میدهم تا ابد بخوابم
تا اینکه با این وحشت بزرگ روبرو شوم