سیف‌الدین ابوالمحامد محمد الفرغانی از شاعران گران‌قدر نیمه دوم قرن هفتم و ابتدای قرن هشتم هجری است.
فرغانی اهل تصوف و عرفان بوده و ارادتی فراوان به سعدی داشته و بین آن دو مکاتباتی نیز بوده است. اشعار باقی‌مانده از سیف فرغانی نزدیک به ۱۱ هزار بیت است.
این شاعر بزرگ در سال ۷۴۹ هجری در یکی از خانقاه‌های آق‌سرا وفات یافت.
نصیحت می‌کنم بشنو بر آن باش
به دل گر مستمع بودی به جان باش
چو ملک فقر می‌خواهی به همت
برو بر تختِ دل سلطان‌نشان باش
میان مردم ار خواهی بزرگی
رها کن خرده‌گیری خرده‌دان باش
اگرچه نیستی زرگر چو خورشید
چو ابر اندر سخا گوهرفشان باش
ز معنی چون صدف شو سینه پر دُر
ولیکن همچو ماهی بی‌زبان باش
ولیک از طبع دون مشنو که گوید
چو سگ بر هر دری از بهر نان باش
چو آب اینجا بدادن بذل کن سیم
چو زر آنجا از آتش بی‌زیان باش
نصیب هرکسی از خود جدا کن
گدا را نان و سگ را استخوان باش
به احسان مردم رنجور‌دل را
چو روی نیکویان راحت‌رسان باش
از آب جوی مستغنی چو بحری
به خاک خویش مستظهر چو کان باش
به ذکر ار آخر افتادی چو تاریخ
به نام نیک اول چون نشان باش
