که بنیاد گیتی به کوشندگی است

محمدتقی بهار ملقب به ملک‌الشعرای بهار شاعر، ادیب و سیاستمدار در سال ۱۲۶۳ هجری شمسی در مشهد به دنیا آمد. بهار در چهارسالگی به مکتب رفت و در شش‌سالگی فارسی و قرآن را به‌خوبی می‌خواند و از هفت‌سالگی نزد پدر شاهنامه را آموخت و در همین دوره توانست نحستین شعر خود را بسراید.

او در جریان نهضت مشروطه به مشروطه‌خواهان پیوست که چند مرتبه تبعید و زندانی را برایش به همراه آورد، گرچه سال‌های زندان و تبعید از پربهره‌ترین دوران زندگی ادبی وی بود. شش دوره نمایندگی مجلس و سال‌ها استادی دوره دکتری ادبیات دانشسرای عالی و دانشکده ادبیات نیز بخش دیگری از زندگی وی را تشکیل داد.

دیوان اشعار، سبک‌شناسی، تاریخ احزاب سیاسی، تصحیح برخی از متون کهن مانند تاریخ سیستان و مجمل‌التواریخ و القصص و تاریخ بلعمی از جمله آثار محمد تقی ملک‌الشعرای بهار است. او درباره کار و کوشش می‌گوید:

تن زنده والا به ورزندگی است
که ورزندگی مایه زندگی است
به ورزش گرای و سرافراز باش
که فرجام سستی سرافکندگی است
به سختی دهد مردِ آزاده تن
که پایان تن‌پروری بندگی است
دلی بایدت روشن و تن‌درست
اگر جانت جویای فرخندگی است
کسی کاو توانا شد و تندرست
خرد را به مغزش فروزندگی است
هنر جوی تا کام‌ یابی و ناز
که جویندگی راه یابندگی است
ز ورزش میاسای و کوشنده باش
که بنیاد گیتی به کوشندگی است
درخشیدن این بلند آفتاب
ز بسیار کوشی و گردندگی است
نیاکانت را ورزش آن مایه داد
که شهنامه ز ایشان به تابندگی است
تو نیز از نیاکان بیاموز کار
اگر در سرت شور سرزندگی است