استاد چلندری و استاد فرجی و اینترنت به سبک موبدان ساسانی

چرا بعضی مواقع نیاز است که حتماً دو شکم داشته باشید؟!

زمان مطالعه: 2 دقیقه

هفته گذشته در این ستون از کرامات سرپرست شهر فرودگاهی امام و افاضاتش درباره ممنوعیت فعالیت تاکسی‌های اینترنتی در این فرودگاه نوشته بودم. در این هفته استاد چلندری دلایل متقن خودش را برای آنچه در هفته گذشته گفته بود، کامل کرده و گفته تشخیص تاکسی‌های اینترنتی مقدور نبوده و در صورت شکایت مسافران، امکان پیگیری آن فراهم نبوده و با این تفاسیر طرح مذکور (طرح خودش) به‌منظور سامان‌دهی مسافربرهای شخصی و تاکسی‌های اینترنتی با هدف حفظ و ارتقای ایمنی سفر مسافران برنامه‌ریزی شده است.

دوستی دارم که برای این موقعیت‌ها یک جمله مناسب دارد. می‌گوید آدم در چنین مواقعی باید دو شکم داشته باشد تا بتواند از حرص و خشم یکی را پاره کند! اینکه بین مسافر و راننده تاکسی اینترنتی ۸۰۰ متر فاصله بیندازی و او را مجبور کنی بعد از یک پرواز بین‌المللی چندین‌ساعته به‌دنبال پارکینگ شماره ۳ فرودگاه بگردد، بعد ادعا کنی برای رفاه حال مسافران این تصمیم گرفته شده، اعتمادبه‌نفس زیادی می‌خواهد.

بماند که راننده‌ای که شماره موبایل، شماره پلاک و نام خانوادگی‌اش؛ هم برای مسافر و هم تاکسی اینترنتی از قبل محرز است، چه مانعی برای پیگیری شکایت‌های احتمالی دارد! باید خدا را شکر کنیم استاد چلندری به جای استاد زارع‌پور وزیر ارتباطات نیست، وگرنه برای گرفتن سهمیه همین اینترنت نیم‌بندمان باید کجاها که نمی‌رفتیم!

بحث اینترنت شد، یادی کنم از دیگر چهره جذاب هفته یعنی آقای فرجی که گویا یک اتحادیه دارند به نام فناوران رایانه! استاد فرجی هم اعلام کرده که دسترسی به اینترنت بدون فیلتر برای اعضای این اتحادیه فراهم می‌شود. به گفته او دارندگان پروانه کسب از این اتحادیه با داشتن آی‌پی ثابت یا Static IP امکان دریافت اینترنت بدون فیلتر را خواهند داشت.

آدم یاد فرزندان موبدان و اشراف ساسانی می‌افتد که حق تحصیل داشتند، در حالی که رعیت باید قید این توقعات لاکچری و مازاد را می‌زدند. این را دیگر نمی‌توان اینترنت طبقاتی نامید، باید به آن گفت اینترنت از مابهتران. فکر کنید اتحادیه‌ای که عنوانش فناوران است و باید از فناوری‌ها و آینده و خیلی‌ چیزهای آینده‌محور دیگر بگوید، آخر سال بیلان کار بدهد که برای اعضایمان اینترنت بدون فیلتر فراهم کردیم! دست‌مریزاد استاد فرجی.

این هفته کارنگ به شماره هشتاد رسید. هشتاد هفته، در این سرزمین بلاخیز و پرحادثه، از نوآوری و کسب‌وکارهای نوآور گفتن، آن ‌هم بی‌وقفه کار سختی است. به‌خصوص در ۱۰۰ روز گذشته که حال همه؛ از اینترنت گرفته تا شبکه‌های اجتماعی و آدم‌ها و کسب‌وکارها و استارتاپ‌ها حسابی بد بود. به این بهانه مجدداً از همه همکارانم و همه کسانی که در این دو سال کارنگ را یاری کردند، قدردانی می‌کنم و امیدوارم این راه و این تکاپو ادامه داشته باشد؛ سال‌ها… .

لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/fdto
نظر شما درباره موضوع

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.