فرهنگ گذار آسیب اصلی زندگی زنان و دخترانی است که شاغل‌اند یا در آینده می‌خواهند شغلی داشته باشند. در همه تاریخ زمان‌های گذار از سبکی به سبک دیگر، مبهم‌ترین و سرگشته‌ترین دوران هر تغییری است. حال این گذار ممکن است بین سبک‌های هنری و ادبی باشد یا بین سبک‌های زندگی.
گویا در این روزهای سرگشتگی هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم برای چه اتفاقی آماده شویم و برای چه مسئولیتی آموزش ببینیم. قرار است در آینده یک مادر باشیم یا قرار است یک زن شاغل باشیم؟ در حقیقت انتخاب بین این دو شاید سخت نباشد، اما فشار اجتماعی در این انتخاب بسیار مهم و تأثیر‌گذار است.
وقتی در جامعه‌ای فرایندهای مربوط به خانه و مادر بودن مذموم شمرده شود، پس هیچ تلاشی برای یادگیری مهارت‌ها، چه برای پسران و چه برای دختران صورت نمی‌پذیرد. از سمت دیگر وقتی تفکرات جامعه این‌گونه القا می‌کند که تأمین مالی و هزینه‌های خانواده بر عهده مرد است، دختران خود را برای فضای کار آماده نمی‌کنند و به‌منظور توسعه مهارت‌های خود نمی‌کوشند.
ما در این مهارت‌ها از جوامع غربی عقب‌تر هستیم و با اینکه داعیه نقش و مقام زن و مادر در کشور ما بیشتر است، اما آموزش دختران و پسران نوجوان ما در امر نگهداری کودکان به‌صورت رسمی بسیار کمرنگ شده است. این یعنی ما از هر دو طرف مانده‌ایم؛ نه سنتی صرف هستیم که برای خانه پرورش پیدا کنیم و نه برای محیط کار آماده می‌شویم.
حال برای رفع این اتفاق باید چه کنیم؟ اولین راه‌حل اصلاح تفکر فردی و اهمیت‌دادن یکسان به نقش‌های اجتماعی است. تا وقتی نقش‌های اجتماعی را به جای دسته‌بندی مساوی و مکمل با ارزشی بالا و پایین می‌سنجیم، هرگز نمی‌توانیم افراد را برای ساختن جامعه سالم آماده کنیم.
پس یادمان باشد به نقش‌های اجتماعی رتبه برتری و به نقش‌ها وزن ندهیم. مادر بودن، پدر بودن، کارمند بودن، خانه‌دار بودن و… هیچ‌کدام نسبت به هم برتری ندارند. اینها نقش‌هایی است که در اکثر مواقع ما باید برخی از آنها را به‌صورت همزمان ایفا کنیم. ما باید نگاه همه‌جانبه و بدون سوگیری داشته باشیم. در این صورت می‌توانیم مردان و زنان متعادل‌تری را در جامعه‌ای که هم کسب‌و‌کارهای عادلانه و هم خانواده‌های سالم و شادتری دارد، تجربه کنیم.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/lmwc
