تلاش برای بقای دام و طیور

در اوایل تابستان امسال، کشاورزان نگران بودند که میلیون‌ها مرغ در دره مرکزی کالیفرنیا به‌زودی یکدیگر را تا حد مرگ نوک بزنند. خوراک پرندگان به طرز خطرناکی کم شده بود که باید توسط اتحادیه پاسفیک راه‌آهن از تولیدکنندگان ذرت میدوسترن تحویل داده می‌شد. مزارع فاستر هر ماه به حداقل ۹ بار قطار ذرت نیاز داشت تا ده‌ها میلیون جوجه و بوقلمون خود را تغذیه کند، به علاوه ده‌ها هزار گاو شیری در تأسیسات کالیفرنیا را. اما قطارها ظاهر نشدند. جوجه‌ها نمی‌توانند مدت زیادی را بدون غذا دوام بیاورند؛ اگر غذا به زودی نمی‌رسید، گله بزرگ باید معدوم می‌شد.

مدیران مزارع فاستر مانند مرغ سربریده هراسان بودند. یکی از معاونان خشمگین این شرکت به یکی از مدیران اتحادیه پاسیفیک ایمیل زد: «این حیوانات مرده باید در کامیون‌های کمپرسی جمع‌آوری شوند و به زباله‌های محلی منتقل شوند. این یک فاجعه حیوانی و یک کابوس اقتصادی و رسانه‌ای خواهد بود.»

پس از درخواست ناموفق، از راه‌آهن دیگری برای کمک و پرداخت بیش از ۱.۵ میلیون دلار برای حالت‌های حمل‌و‌نقل پشتیبان مانند کامیون‌ها روی آوردند. مزارع فاستر به دولت فدرال مراجعه کرد. این شرکت در نامه‌ای به هیئت حمل‌ونقل سطحی که مقررات راه‌آهن را تنظیم می‌کند، نوشت که اتحادیه پاسیفیک زمانی خدمات خود را «با نظم منطقی» ارائه کرده است، اما بدون هیچ شکی نشان داده است که دیگر نمی‌تواند برای آینده‌ای نامشخص تحت برنامه‌ها و اولویت‌های عملیاتی خود این کار را انجام دهد.

دو روز بعد،STB دستور خدمات اضطراری را صادر کرد و به اتحادیه پاسیفیک دستور داد تا محموله‌های ذرت را به مزارع فاستر اولویت دهد. جوجه‌ها حداقل از گرسنگی در امان بودند.
اما خدمات ریلی نه‌فقط در اتحادیه پاسیفیک و نه‌فقط برای جوجه‌ها در مزارع فاستر، ضعیف بود. از اوایل سال جاری، شرکت‌هایی در صنایع متعددی که کالاها را از طریق راه‌آهن حمل می‌کنند، هشدارهای جدی‌تری مبنی بر اینکه سیستم حمل‌ونقل ایالات متحده در وضعیت بحرانی قرار دارد، صادر کرده‌اند؛ آنها از هفته‌ها انتظار برای رسیدن قطار، تسهیلات پشتیبان‌گیری‌شده، مسدود شدن بنادر و تعلیق تجارت شکایت می‌کنند.

در ماه آوریل،STB جلساتی برای این بحران برگزار کرد؛ جایی که نمایندگان بخش‌هایی از جمله کشاورزی، انرژی و مواد شیمیایی، به اتحادیه‌های کارگری پیوستند تا از خدمات و شرایط کاری ضعیف شکایت کنند. داده‌های STB نشان می‌دهد که راه‌آهن‌ها نیروی کار خود را ۴۵ هزار نفر یا ۲۹ درصد در طول شش سال گذشته کاهش داده‌اند، در حالی که مرخصی‌های همه‌گیر باعث شده سطح کارکنان از نقطه اوج عبور کند. بر اساس داده‌هایی که چهار راه‌آهن باری ایالات متحده به STB ارسال کرده‌اند، تا اواخر ماه مه، تنها ۶۷ درصد قطارها ظرف ۲۴ ساعت از زمان برنامه‌ریزی‌شده خود وارد شده‌اند که نسبت به قبل از همه‌گیری کرونا ۸۵ درصد کاهش داشت.

بدتر از آن، سیستم حمل‌و‌نقل ریلی ایالات متحده اکنون به دلیل اختلاف قراردادی بین ۱۱۵ هزار کارگر راه‌آهن و کارفرمایان آنها در آستانه فلج کامل قرار گرفته است. مذاکرات از زمان انقضای آخرین قرارداد در سال ۲۰۱۹ به طول انجامید و در این مدت، کارگران راه‌آهن افزایش حقوقی نداشتند. بر اساس قانون کار راه‌آهن، میانجی‌های دولت فدرال تلاش می‌کنند از توقف کار راه‌آهن جلوگیری کنند، اما در این مورد بی‌فایده است. در ۱۶ اوت، یک هیئت اضطراری سه نفره ریاست جمهوری که توسط پرزیدنت بایدن منصوب شد، توصیه‌هایی را برای اساس قرارداد جدید صادر کرد. اگر طرفین تا ۱۵ سپتامبر به توافق نرسند، کارگران راه‌آهن می‌توانند اعتصاب کنند.

پترسون می‌گوید پیامدهای یک اعتصاب طولانی‌مدت بسیار است، زیرا یکی از مؤلفه‌های اساسی بسیاری از زنجیره‌های تأمین، عرضه نیروی کار در شب خواهد بود؛ پورت‌ها مسدود می‌شوند، نرخ حمل‌و‌نقل باری افزایش می‌یابد و دام‌ها با کمبود خوراک مواجه می‌شوند. به همین دلیل، کنگره احتمالاً مانند آخرین اعتصاب راه‌آهن در سال ۱۹۹۱، برای تأخیر یا پایان سریع اعتصاب مداخله خواهد کرد.