دلیری مَده بر خود اوباش را

حکیم نظامی گنجوی شاعر و فیلسوف قرن ششم هجری قمری در خردنامه گفتارهایی از اندیشمندان بزرگ نقل می‌کند؛ او در گفتاری به نام «خردنامه سقراط» می‌گوید:

به سقراط فرمود دانای روم
که مُهری ز خاتم درآرَد به موم
نویسد خردنامه ارجمند
ز هر نوع دانش ز هر گونه پند
چنین راند بر کاغذ سیم‌سای
سواد سخن را به فرهنگ و رای
تو را کز بسی گوهر آمیختند
نه از بهر بازی برانگیختند
چو دریا مکن خو به تنها خوری
که تلخست هرچ آن چو دریا خوری
حریصی مکن کاین سرای تو نیست
وزو جز یکی نان برای تو نیست
مده تن به آسانی و لهو و ناز
سفر بین و اسباب رفتن بساز
سخن تا توانی به آزرم گوی
که تا مستمع گردد آزرم جوی
سخن گفتن نرم فرزانگی‌ست
درشتی نمودن ز دیوانگی‌ست
سخن را که گوینده بدگو بُوَد
نه نیکو بُوَد گر چه نیکو بُوَد
ز شغلی کزو شرمساری رسد
به صاحب عمل رنج و خواری رسد
ز هرچ آن نیابی شکیبنده باش
به امید خود را فریبنده باش
ستم‌کارگان را مکن یاوری
که پرسند روزیت ازین داوری
عنان‌کش دوان‌اسبِ اندیشه را
که در ره خَسَک‌هاست این بیشه را
ز دونان نگهدار پرخاش را
دلیری مَدِه بر خود اوباش را