عضو هیئت‌مدیره نظام صنفی تهران اعلام می‌کند با اینکه در ایران از لحاظ زیرساختی در حوزه فناوری اطلاعات وضعیت نسبتاً مطلوبی داریم، اما به باور او بزرگترین مشکل این است که تمام امکاناتی که وجود دارد به‌صورت جزیره‌ای کار می‌کنند و نقطه اتصالی با هم ندارند.
به باور اشکان ابراهیمی، نبود نقطه اتصال و جزیره‌ای بودن امکانات فناوری اطلاعات این ذهنیت را به وجود می‌آورد که شرایط خوب و پایدار نیست. او همچنین در اهمیت روز فناوری اطلاعات می‌گوید که این روز فقط مختص فعالان این صنف نیست و این روز مختص هر کسی است که در حال استفاده از دانش و علم فناوری اطلاعات است.
به گزارش روابط عمومی سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران، اشکان ابراهیمی، عضو هیئت‌مدیره سازمان نصر تهران، علاوه بر جزیره‌ای عمل کردن در حوزه فناوری اطلاعات، قانون‌گذاری را هم مانع دیگر رشد این حوزه عنوان می‌کند. او در این زمینه گفت: «در توسعه فناوری اطلاعات هزاران مشکل از باب قانون‌گذاری، تسهیلگری و غیره داریم. اولین مانع مشکلات مربوط به قانون‌گذاری است. قانون‌گذاری این حوزه توسط افرادی انجام می‌شود که شاید سررشته و تجربه فعالیت در حوزه فناوری اطلاعات را نداشته باشند و به همین دلیل قوانینی تصویب می‌کنند که بعداً به ضرر توسعه فناوری اطلاعات کشور می‌شود.»
او ادامه داد: «مانع دوم بحث تسهیلگری است که عموماً انجام نمی‌شود. بیشتر مانع‌گذاری می‌شود تا مانع‌زدایی. همیشه در شعارها به دنبال مانع‌زدایی هستند، اما کاری که می‌کنند مانع‌گذاری است. مانع سوم استفاده از مدیرانی است که به نظر من دغدغه اصلی آنها توسعه فناوری اطلاعات نیست و عموماً ریسک نمی‌کنند تا چالش‌های مسیر را بردارند، زیرا میز و مقام برای آنها مهم‌تر است و موقعیتی را که دارند، به کمک به توسعه فناوری اطلاعات و ریسک کردن برای تسهیلگری ترجیح می‌دهند.»
نقش صنف فناوری اطلاعات در تحولات
او در پاسخ به این سؤال که صنف فناوری اطلاعات در تحولات این صنعت چه جایگاهی دارد اعلام کرد: «بزرگترین نقشی که برای صنف فناوری اطلاعات یا تشکل‌های صنفی این صنعت باید در نظر گرفت، نقش مشورتی است. بهترین نقطه‌ای که می‌توان در اختیار صنف گذاشت، مشورت است. اگر این نقش را به صنف و فعالان و محصلان فناوری اطلاعات بدهند و آنها را در تمامی جلسات، اعم از قانون‌گذاری و اجرای قوانین سهیم کنند، فکر می‌کنم بخش عمده‌ای از مشکلات حل می‌شود و نقش و جایگاه اصلی تشکل ایفا می‌شود.»
او ادامه داد: «فکر می‌کنم بزرگترین خواسته صنف از دولت این است که مانع‌تراشی نکنند و به قول خود دولتی‌ها مانع‌زدایی کنند. بزرگترین مشکل و معضلی که از دولتی‌ها می‌بینیم، این است که هیچ‌وقت راه را هموار نکرده‌اند و با هر قانون جدیدی که می‌گذارند، یک چالش، دست‌انداز و سرعت‌گیر سر راه فعالان صنفی مخصوصاً در حوزه فناوری اطلاعات ایجاد می‌کنند.»
اهمیت روز فناوری اطلاعات و اتحاد صنفی
او همچنین در مورد روز فناوری اطلاعات و ایجاد اتحاد صنفی اعلام می‌کند که روز فناوری اطلاعات فقط مختص فعالان این صنف نیست. به باور او این روز مختص هر کسی است که در حال استفاده از دانش و علم فناوری اطلاعات است. او در این زمینه گفت: «همه به نوعی در این روز دخیل هستند. چون زندگی همه ما به نوعی به فناوری اطلاعات پیوند خورده است؛ از یک کودک گرفته که از تبلت و گوشی استفاده می‌کند تا افراد میانسال و کهنسال در زندگی روزمره خود درگیر فناوری اطلاعات شده‌اند. همه مردم چه در زمان استراحت و بیکاری و چه در زمان کار از این فناوری بهره می‌برند.»
او ادامه داد: «اما از لحاظ اینکه این روز چقدر می‌تواند در همگرایی و اتحاد صنفی نقش داشته باشد، باید بگویم به نظر من تمام فعالان باید روز فناوری اطلاعات را روز مهمی بدانند و سعی کنند در کنار هم بایستند و یکصدا شوند. یکصدایی کمک می‌کند تا صدای ما بلندتر شود و بتوانیم دوستانی را که خواب هستند یا خودشان را به خواب زده‌اند، بیدار کنیم.»
ابراهیمی در پاسخ به این سؤال که آیا مانعی از درون صنف هم وجود دارد که باعث اخلال در یکصدایی و همگرایی می‌شود توضیح داد: «قطعاً هست. در همه اصناف و ارکان چنین مانعی وجود دارد. اینکه افراد بخواهند بیشتر خودشان را مطرح کنند تا به جامعه و صنف فناوری اطلاعات کمک کنند، به نظر من بزرگترین مشکل است. افراد هدف اصلی خود را گم کرده‌اند و بیشتر سعی می‌کنند روی برندینگ خود و مجموعه‌شان کار کنند. این برندینگ نه‌تنها کمکی به صنف و جامعه فناوری اطلاعات نمی‌کند، بلکه بیشتر به این تشکل‌ها لطمه وارد می‌سازد. رقابت‌های برندینگی که بین افراد وجود دارد باعث می‌شود این افراد چشم‌شان را روی مشکلات صنفی ببندند و درگیر رقابت‌های شخصی شوند. رقابت‌های شخصی بزرگترین مشکل و معضل ما شده است. زیرا افراد برای اینکه خود را مطرح کنند، نفرات و مجموعه‌های دیگر را زیر سؤال می‌برند و در نتیجه از یکصدایی فاصله می‌گیریم. وقتی چندصدا شویم، گوش شنوا هم کمتر خواهد بود.»
کمک بخش خصوصی برای حل دغدغههای دولت
بخش خصوصی در اقتصاد دیجیتال و فناوری اطلاعات، چقدر می‌تواند دغدغههای دولتی را در زمینه‌هایی مثل اشتغال‌زایی و تولید ثروت مرتفع کند؟
ابراهیمی باور دارد دیدگاهی که بخش دولتی توقع داشته باشد بخش خصوصی دغدغه‌هایش را مرتفع کند، اشتباه است. به گفته او در وهله اول باید بخش خصوصی و دولتی به نقطه برابری برسند و درک کنند که به همدیگر نیاز دارند. او در این مورد گفت: «اگر به این نقطه برسیم و یک درک متقابل وجود داشته باشد، فکر می‌کنم دغدغه همه برطرف شود. عموماً در بیشتر نقاط دنیا بخش دولتی دیده نمی‌شود، یعنی بخش دولتی فقط نقش رگولاتوری دارد و بخش خصوصی همه کارها را انجام می‌دهد. اینکه بخش دولتی چه انتظاری از بخش خصوصی دارد، غلط است. بخش دولتی باید تمام انتظاراتش از بخش خصوصی باشد. بخش دولتی نباید کاری انجام دهد.»
ابراهیمی ادامه داد: «کاری که بخش دولتی باید انجام دهد تسهیلگری، مانع‌زدایی و قانون‌گذاری است و سایر کارها را باید به بخش خصوصی واگذار کند. اشتغال‌زایی، توسعه کسب‌وکار و تولید باید در بخش خصوصی انجام شود. اینکه بخش خصوصی همیشه با این چالش روبه‌روست که یک رقیب بزرگ در بخش دولتی دارد، بزرگترین آفت است. و اینکه بخش دولتی چقدر باید روی بخش خصوصی حساب کند، به جای صد درصد باید بگوییم هزار درصد. بخش خصوصی باید موتور محرک اشتغال‌زایی، توسعه کسب‌وکار و تولید باشد. امیدوارم یک روز بخش دولتی به جایگاه اصلی خود برگردد.»
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/agjc
منبع
نصر تهران
