افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به دنیای اجتماعی و به‌طور کلی محیط زندگی حساس هستند. آنها می‌توانند مشکلات بزرگی را در موقعیت‌های عادی اجتماعی تجربه کنند و نسبت به موارد پیش پا افتاده از نظر افراد عادی، اضطراب، ترس، فوبیا یا واکنش‌های حسی شدید داشته باشند. اما می‌توانند با فناوری‌ها رابطه خوبی داشته باشند.
اپلیکیشن‌های داستان‌های اجتماعی می‌توانند آنها را در موقعیت‌های دشوار هدایت کنند. واقعیت مجازی و واقعیت افزوده می‌توانند فضای امنی را برای آموزش و تمرین فراهم کنند. هوش مصنوعی و علم ژنتیک می‌تواند به تشخیص زودهنگام این سندرم کمک کند.
آنچه بیشتر از هر چیزی برای خانواده‌های دارای کودک اوتیسم هزینه دارد، آموزش است. آموزش‌های کودکان اوتیسم باید مستمر باشد. کارشناسانی که با کودکان اوتیسم سروکار دارند، بر این باورند که فناوری باعث بهبود مهارت‌ها، افزایش انگیزه برای یادگیری و بهبود تمرکز کودکان مبتلا به اوتیسم می‌شود. در دو سال گذشته، توسعه‌دهندگان فناوری به پتانسیل راه‌حل‌های مبتنی بر گوشی‌های هوشمند پی بردند و اپلیکیشن‌های مرتبط با اوتیسم به‌طور تصاعدی شروع به رشد کرد.
چگونه اپلیکیشن‌ها می‌توانند برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم راهگشا باشند؟
یکی از مفیدترین ویژگی‌های این اپلیکیشن‌ها این است که یک محیط کنترل‌شده و قابل بازآفرینی را برای آماده‌‌شدن، پیش از حضور در موقعیت‌های اجتماعی ارائه می‌دهند. این اپلیکیشن‌ها از طریق شبیه‌سازی رویدادهای ساده زندگی و موقعیت خاص، در محیطی امن می‌توانند آگاهی اجتماعی بیشتری به این گروه از افراد بدهند؛ تعداد زیادی از این اپلیکیشن‌ها وجود دارد.
به‌عنوان مثال، برنامه داستان اجتماعی توسعه‌یافته توسط تاچ‌اوتیسم، بستری را برای والدین، مربیان و مراقبان فراهم می‌کند تا داستان‌های اجتماعی شخصی و برنامه‌های تصویری ایجاد کنند تا به آنها کمک کند با فرزندان خود ارتباط برقرار و آنها را برای موقعیت‌های اجتماعی آماده کنند.
یکی دیگر از نوآوری‌های این حوزه، آنجل‌سن نام دارد که یک راه‌حل مانیتورینگ جی‌پی‌اس و صوتی است که برای کمک به خانواده‌ها برای پیگیری کودکان با نیازهای ویژه طراحی شده است.
عینک گوگل؛ یک قطب‌نمای اجتماعی
گوگل سال‌هاست که در مورد فناوری‌های سلامتی در حال تحقیق و سرمایه‌گذاری است. در یکی از پروژه‌های گوگل در حوزه اوتیسم از عینک گوگل به‌عنوان یک گجت درمانی استفاده شده است. در این روش به کمک فناوری واقعیت افزوده که فیس‌توفیس نام دارد، کودک اوتیسم باید حالت چهره افراد را تشخیص دهد و با ارائه پاسخ درست جایزه دریافت کند. این روش درمانی که به روش ABA شهرت دارد، سال‌هاست به‌عنوان یک روش نظام‌مند، اثربخش و کارا شناخته می‌شود.
دانشگاه استنفورد نتایج یک کارآزمایی بالینی مشابه را برای آزمایش اثربخشی سوپرپاورگلس منتشر کرد؛ نرم‌افزاری مبتنی بر یادگیری ماشین که برای عینک گوگل طراحی شده و به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا تعاملات اجتماعی را با استفاده از ایموجی و صدا رمزگشایی کنند.
این فناوری به بچه‌های اوتیسم کمک می‌کند تا بفهمند آیا یک فرد خوشحال، غمگین، عصبانی، متعجب، منزجر یا خنثی است یا خیر. با نگاهی به انبوه نمونه‌های واقعیت افزوده، واقعیت مجازی، اپلیکیشن‌ها، بازی‌ها یا الگوریتم‌های هوشمند، مشخص می‌شود که بیشتر این فناوری‌ها هنوز در مرحله اولیه توسعه یا در مرحله تحقیق هستند.
این امر ممکن است به این دلیل باشد که مدیریت اختلالات اوتیسم زمینه‌ای مناسب برای استفاده از فناوری‌های سلامت دیجیتال است، اما ممکن است برای سرمایه‌گذاران سودآور نباشد.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/iye0
