کاهش هزینههای اقتصادی
محمد قاسمی بنیانگذار و مدیرعامل مزدکس\ توکن‌های اوراق بهادار ممکن است بتوانند هزینههای مرتبط با مدیریت مالکیت را به‌شدت کاهش دهند. این موضوع می‌تواند شرکت‌های موجود با سهم‌های رایج سنتی را ترغیب کند که به سمت توکن‌های اوراق بهادار حرکت کنند. حداقل دو روش مهم وجود دارد که از طریق آنها می‌توان بازار توکن‌های اوراق بهادار را بهبود بخشید.
درباره مورد اول باید گفت هزینههای مربوط به مشاوره جهت ارائه و عرضه اوراق بهادار بسیار بالاست. قراردادهای هوشمند ممکن است هزینه‌ها را به طرز بسیار قابل توجهی کاهش دهند که این امر همچنین با پیچیدگی‌های متعدد بحث تسویه‌حساب که در مطلب پیشین به آن پرداختیم نیز مرتبط می‌شود.
در رابطه با مورد دوم نیز باید گفت هزینههای قابل توجهی برای تطبیق و اصلاح مالکیت وجود دارد که مربوط به بعد از صدور و ساخت پایگاه اطلاعاتی سرمایه‌گذاران هستند. به‌عنوان مثال، خرید را در نظر بگیرید، توکن‌های اوراق بهادار به ایجاد جداول فوری و خودکار توسط کدها منجر می‌شوند. در نتیجه، تجزیه‌وتحلیل سناریوها تسهیل شده و ویژگی‌های مختلفی مانند نقدینگی در نظر گرفته می‌شوند.
عمق بازار و کاهش مشکلات مرتبط با نقدشوندگی دارایی‌ها
فقدان بازارپذیری یکی از اصلی‌ترین مشخصه‌های بسیاری از کلاس‌های دارایی است. این ویژگی به‌دلیل مفاد قراردادی یا عدم نقدشوندگی نسبی بازار به‌دلیل کم‌عمق و کوچک‌بودن بازار ایجاد می‌شود. صرف‌نظر از منابع نقدینگی، تحقیقات حاکی از آن است که دارایی‌های غیرنقدشونده با تخفیف قابل توجهی معامله می‌شوند.
مشکلات دیگری نیز در ارتباط با عدم نقدینگی وجود دارد. برای مثال، شرکای با مسئولیت محدود در صندوق‌های سهام خصوصی، معمولاً قبل از اینکه بتوانند از سرمایه‌گذاری‌های با تخفیف شدیدتر در معاملات ثانویه خارج شوند، به تأیید و اجازه شرکای خود نیاز دارند.
صندوق‌های توکن‌شده به مدیران صندوق اجازه می‌دهند تا بدون ترس از بازخرید در دارایی‌های غیرنقدشونده، سرمایه‌گذاری کنند. این در حالی است که افرادی که در صندوق‌ها سرمایه‌گذاری کرده‌اند، می‌توانند به نقدینگی بازار ثانویه دسترسی داشته باشند.
با افزایش ارزش، انتظار می‌رود که بازار عمیق‌تری برای منافع مالکیت و افزایش نقدینگی سرمایه‌گذاران ایجاد شود. دلایل دیگری نیز وجود دارد که نشان می‌دهد ممکن است با افزایش نقدینگی، ارزش دارنده توکن (نسبت به ارزش دارنده سهام) افزایش یابد.
دلیل اول این است که مالکیت کسری دسترسی به برخی دارایی‌های گران‌قیمت و پرهزینه را برای سهام‌داران تسهیل می‌کند. در نتیجه، با گنجاندن و ورود سرمایه‌های خرد به بازار، نقدینگی بازار افزایش می‌یابد. دلیل دوم این است که حتی سهام‌داران رمزارزها نیز ترجیح می‌دهند برای تنوع‌بخشی به سبد سهام خود، از دارایی‌های سنتی هم استفاده کرده و دارایی‌هایی را نیز که نوسان کمتری دارند، در سبد سهام خود جای دهند.
سوم، دارایی‌های توکن‌شده می‌توانند دارایی‌های غیرنقدشونده را به واسطه‌ها، مانند بازارسازهای الگوریتمی و صندوق‌های رمزارز معرفی کنند. این قبیل افراد و گروه‌ها معمولاً در بازارهای غیرنقدشونده یا نوظهور چندان فعالیت نمی‌کنند؛ بنابراین ارائه اوراق بهادار در قالب توکن می‌تواند آنها را ترغیب به ورود کند.
چهارمین دلیلی که نشان می‌دهد با افزایش نقدینگی ممکن است ارزش بازار هم افزایش پیدا کند، حاکی از آن است که توکن‌سازی از دارایی‌ها، بازارهای جهانی و سرمایه‌گذاران خرد را با یکدیگر ادغام می‌کند، در نتیجه بخش‌بندی بازار کاهش می‌یابد.
ارتقای قابلیت همکاری
قابلیت همکاری را می‌توان هسته اصلی پیشرفت فناوری دانست. استانداردها، قابلیت همکاری را تسهیل می‌کنند و ماهیت غیرمتمرکز بلاکچین به ایجاد اثرات شبکه برای پذیرش استانداردها کمک می‌کند که به نوبه خود قابلیت همکاری را ارتقا می‌بخشد.
در واقع، توجه فراوانی که این روزها به فناوری بلاکچین می‌شود به خاطر همین مسئله قابلیت همکاری است؛ چنانچه استدلال می‌شود: «بیایید لحظه‌ای به سؤالی بپردازیم که هر فرد شکاک به فناوری بلاکچین تمایل دارد بپرسد؛ آیا ما واقعاً برای این کار به بلاکچین احتیاج داریم؟ این کار را نمی‌شود با همان دیتابیس‌های سنتی انجام داد؟»
در پاسخ باید بگوییم که بله، این امکان وجود دارد که برخی از این کارها را با استفاده از پایگاه‌های داده متمرکز انجام دهیم، ولی این سؤال مطرح می‌شود که «پس چرا در گذشته انجام نشده بود؟» پاسخ به این سؤال این است که راه‌حل‌های متمرکز فعلی برای انتقال ارزش الکترونیکی با یکدیگر سازگاری ندارند. آنها نمی‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. به‌عنوان مثال، ما نمی‌توانیم مقداری را از پی‌پال به ونمو بفرستیم، یا اینکه از E-Trade به RealityShares ارسال کنیم؛ چراکه این لایه‌ها قابلیت همکاری ندارند.»
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/gs87
