نسل زد و مبارزه برای شرایط کار متعادل

سایا توماس در سال ۲۰۰۸ فقط هفت سال داشت، اما به اندازه کافی بزرگ بود که بفهمد خانواده‌اش درگیر مشکلاتی هستند. او متوجه شد که پدر و مادرش کمتر با یکدیگر و بچه‌ها وقت می‌گذرانند. وقتی آنها از سر کار به خانه می‌آمدند، مستقیم می‌خوابیدند و اول صبح از در بیرون می‌زدند.

آنها مجبور بودند برای گذران زندگی خود در شیفت‌های کاری بیشتری کار کنند و کمبود زمان برای دور هم بودن روی توماس اثر گذاشت. او می‌گوید: «این امر روی من تأثیر گذاشت، چون پدر و مادرم کل زندگی‌شان را کار می‌کردند و باز هم آخر هر ماه مشکل مالی داشتیم. من شخصاً فکر می‌کنم که نسل زد، با تجربه چنین شرایطی به این فکر می‌کردیم که دیگر نمی‌خواهیم به این وضعیت ادامه دهیم.»

توماس به‌عنوان یک مرد جوان آفریقایی‌تبار که برای سازمان‌دهی انبار آمازون در آلاباما کار می‌کند، زحمت زیادی می‌کشد. توماس متعهد است که شرایط کاری خود را بهتر کند و مطمئن شود که نسل‌های آینده به دلیل فشارهای کاری با حضور کمرنگ والدین‌شان مواجه نمی‌شوند. او در این فعالیت تنها نیست.

جمعیت روبه‌رشدی از سازمان‌دهندگان و اصلاح‌طلبان کارگری که در دهه سوم زندگی خود هستند، برای تغییر محیط و شرایط کار در سراسر آمریکا فعالیت می‌کنند؛ کارمندانی که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲ متولد شده‌اند، در زمانی به بلوغ رسیده‌اند که مدارک دانشگاهی دیگر ثبات شغلی را تضمین نمی‌کند و اضطراب اقتصادی بالاست.

این نیروی کار تازه‌وارد بیش از هر نسل دیگری رفتار منصفانه در کار را در اولویت قرار می‌دهد و به هنجارهای استثمارگرانه یا قدیمی شرکت تن نمی‌دهد. اکنون نسل زد به سازمان‌دهی (Organizing) به‌عنوان راهی برای ایستادگی در برابر رؤسا روی آورده است. تلاش‌های اخیر اتحادیه در مکان‌های کاری مختلف مانند استارباکس، آمازون، هوم دیپات، لیگ جوانان بیسبال و حتی حوزه غواصی استار گاردن هالیوود، همگی با همکاری کارگران نسل زد بوده‌ و حتی برخی از آنها توسط نسل زد رهبری می‌شدند.

---

زمانی می‌رسد که تحمل‌تان تمام می‌شود

---

اینترنت مملو از مقالاتی است که ادعا می‌کنند نسل زد از هنجارهای محل کار بیزارند، اما این کارگران جوان تنبل، حق‌به‌جانب یا سست نیستند. آنها به‌سادگی برخی از اقداماتی را که نسل‌های قبلی به انجام آن مجبور شده بودند، نمی‌پذیرند. نظرسنجی‌ها نشان داده‌اند که نسل زد نسبت به بزرگ‌ترهایشان کمتر با ساعات طولانی، رؤسای سرسخت یا فقدان مرزهای شخصی و حرفه‌ای کنار می‌آیند و به طور فعال از رفتارهایی که محیط کار را به محیطی سمی تبدیل می‌کند، دور می‌شوند.

لیلی دالتون، دانشجوی ۲۰ ساله کالج که اوایل امسال پس از سازمان‌دهی اتحادیه در محل کارش از استارباکس اخراج شد، گفت: «وقتی در استارباکس شروع به کار کردم، هرگز نفهمیدم چرا باید با رفتاری که با من شده بود کنار بیایم. فکر می‌کنم نسل من بالاخره شروع به درک این موضوع کرده است که مهم نیست در صنعت غذا، خرده‌فروشی، ساخت‌وساز، مراقبت‌های بهداشتی و غیره فعالیت می‌کنید؛ همه ما شایسته داشتن شرایط کاری سالم‌تر هستیم.»

وقتی دالتون از بی‌احترامی در محیط کار یا شیوع شرایط بد کاری شکایت می‌کرد، دیگران به نگرانی‌های او توجه نمی‌کردند و می‌گفتند: «این صنعت غذاست. چه انتظاری داری؟» اما او و همتایان نسل زدی او آماده پذیرش این طرز تفکر نیستند.

نظرسنجی اخیر انجمن ملی دانش‌پژوهان دبیرستان از ۱۱ هزار دانش‌آموز دبیرستانی و دانشگاهی نشان داد که بالاترین اولویت نسل زد در هنگام انتخاب کارفرما، رفتار منصفانه با همه کارکنان با هر جنسیت و نژاد و به دنبال آن کیفیت زندگی، انعطاف‌پذیری کارفرما و مسئولیت اجتماعی شرکت است. آنها همچنین به احتمال زیاد مشاغلی که نیازهای آنها را برآورده نمی‌کند، ترک می‌کنند و شغلی با درآمد بهتر در جای دیگر پیدا می‌کنند (اگرچه آنها در این تمایل تنها نیستند؛ گالوپ به نسل میلنیال لقب «نسل پرکار» را داده است).

به زبان ساده، کارگران جوان چیزی بهتر از والدین خود می‌خواهند و از جست‌و‌جوی آن نمی‌ترسند. جید کارسون ۲۲ ساله، تولیدکننده محتوا می‌گوید: «من می‌خواهم در جایی باشم که بتوانم از نظر حرفه‌ای و شخصی در آنجا رشد کنم. نمی‌خواهم مضطرب، افسرده یا همیشه در انتظار تمام‌شدن کارم باشم.»

ربکا گیوان، دانشیار مطالعات کار و روابط استخدامی در دانشگاه راتگرز گفت:«کارگران جوان زندگی خود را با تجربه بحران‌هایی از بلایای طبیعی گرفته تا از‌بین‌رفتن حقوق باروری سپری کرده‌اند. در نتیجه احتمال بیشتری دارد که علیه بی‌عدالتی صحبت کنند. آنها عادت دارند قدرت را پاسخگو بدانند و ایرادات عمیق سیستم را متوجه شوند. آنها نشان می‌دهند که سکوت در محل کار یا کارفرمایانی را که به ارزش‌های مترقی توجه می‌کنند و سپس به‌شدت کوتاه می‌آیند، نمی‌پذیرند.»

همان‌طور که جون شین، فعال کارگری ۲۳ ساله در هونولولو می‌گوید: «زمانی می‌رسد که تحمل‌تان تمام می‌شود.»
با این حال ترک کار برای همه مناسب نیست و بسیاری از کارگران جوان ترجیح می‌دهند چه از طریق فعالیت‌هایی در محل کار، چه با تشکیل اتحادیه، تغییراتی را از درون ایجاد کنند. شین می‌گوید: «کارگران جوان برای یافتن راه‌هایی برای بهتر‌کردن محل کار و شغل خود هستند، به‌ویژه اگر نتوانند استعفا دهند و شغل دیگری پیدا کنند.»

همان‌طور که ژاکی ژرمن اخیراً در تین ووگ نوشت، گزارش جدیدی از مرکز پیشرفت آمریکا، نسل زد را فعال‌ترین طرفداران اتحادیه‌ها در آمریکا دانست که اعضای آن دو سال گذشته را صرف تمرکز روی خطوط اعتراض و میز مذاکره کرده‌اند. توماس می‌گوید: «بسیاری از ما نسل زدی‌ها می‌گوییم که به یک جایگزین نیاز داریم؛ چیزی که در واقع به ما صدایی می‌دهد، چیزی که مکانیزمی برای اجرای نوعی تغییر است. بنابراین ما معتقدیم که اتحادیه راه مناسبی برای پیمودن است زیرا این شرکت‌ها گزینه‌ای پیش روی ما نمی‌گذارند.»

---

به این زودی از مبارزه دست نمی‌کشم

---

جونا فورمن، سازمان‌دهنده ملی کارگری سابقِ کمپین ریاست جمهوری سناتور برنی سندرز در سال ۲۰۲۰ و نویسنده یادداشت‌های حقوق کارگری، به افزایش طومارهای انتخاباتی اتحادیه‌ها اشاره می‌کند که نشانه‌ای از روی‌آوردن نسل جوان به سازمان‌دهی اتحادیه‌های کارگری است. تعداد پرونده‌های جدید در هیئت ملی روابط کار که بر انتخابات اتحادیه‌ها نظارت می‌کند، به طور قابل توجهی افزایش یافته است.

بر اساس داده‌های جدید ۲۵۱۰ دادخواست برای نمایندگی اتحادیه در سال ۲۰۲۲ ثبت شده که نشان‌دهنده افزایش ۵۳ درصدی نسبت به سال ۲۰۲۱ است و بالاترین تعداد درخواست‌های ثبت‌شده از سال ۲۰۱۶ به این‌سو است. در سپتامبر گالوپ دریافت که ۷۷ درصد از بزرگ‌سالان ۱۸ تا ۳۴ ساله اتحادیه‌ها را تأیید می‌کنند (در مقایسه با ۶۸ درصد در کل) و بسیاری از اعضای نسل «حامی اتحادیه» در صف اول موج سازمان‌دهی کنونی قرار داشته‌اند.

فورمن می‌گوید: «نه‌تنها کارگران جوان طرفدار اتحادیه هستند، بلکه فعالانه به هیئت ملی روابط کاری روی می‌آورند تا این موضوع را مطرح کنند؛ امری که تقریباً جدید است. در حالی که نسل‌های دیگر با استفاده از ابزارهایی مانند مخالفت یا اعتراض، وضعیت موجود را به چالش می‌کشیدند، نسل زد به کارت‌های مجوز اتحادیه و هزینه‌های ناعادلانه کار روی آورده است.»

در حالی که مدت‌هاست از نشانگرهای هویت مانند نژاد، جنسیت و کشور مبدأ توسط کارفرمایان برای ایجاد اختلاف در محل کار و جلوگیری از سازمان‌دهی استفاده می‌شود، نسل زد اجازه نمی‌دهد چنین اتفاقی در جایی که او کار می‌کند، رخ دهد. بر اساس گزارش مرکز پیشرفت آمریکا، تنوع نژادی و قومی که این نسل را تعریف می‌کند، به افزایش حمایت از اتحادیه‌ها کمک کرده است. همان‌طور که توماس می‌گوید، اتحادیه روشن می‌کند که موارد متعصبانه فقط به این منظور است که افراد را از هم جدا کند تا طبقه کارفرما بتواند به همان اندازه که می‌خواهد به سودآوری خود ادامه دهد. او می‌افزاید: «به این زودی‌ها دست از مبارزه نمی‌کشم.»

هر نسل جدیدی رابطه خود را با قدرت‌ها معنی می‌کند و نسل زد کاملاً مشخص کرده که کدام طرف است. به‌عنوان گروهی که با صدای بلند طرفدار کارگر و اتحادیه هستند، در مقابل استثمار شرکت‌هایی می‌ایستند که می‌خواهند آنها را به همان شیوه‌ای سرکوب کنند که در گذشته روی والدین و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های این کارگران جوان انجام دادند.

---

بازاندیشی در مبارزه کارگران و رؤسا

---

از آنجا که نسل زد شاید آنلاین‌ترین نسل آمریکا باشد، جای تعجب نیست که سازمان‌دهندگان جوان با استفاده از پلتفرم‌هایی مانند توییتر و تیک‌تاک برای آموزش کارگران کنجکاو به موفقیت دست یافته‌اند. الیز جوشی ۲۰ ساله می‌گوید: «ما از عدم همکاری سیاسی از جانب کسانی که ظاهراً نماینده ما هستند، خسته شده‌ایم. ما نباید زندگی خود را به دست مدیرعاملی بسپاریم که به ما اهمیتی نمی‌دهد.»

جوشی سرپرست اجرایی «نسل زد برای تغییر» است؛ یک سازمان غیرانتفاعی تحت رهبری جوانان که با شبکه‌ای متشکل از ۵۰۰ خالق و فعال آنلاین برای ترویج گفتمان مدنی و اقدام سیاسی پیرامون موضوعاتی مانند بحران آب‌و‌هوا، حقوق باروری و رأی‌گیری همکاری می‌کند.

جوشی می‌گوید: «ما از تاکتیک‌های خلاقانه‌ای استفاده می‌کنیم که از بزرگ‌شدن در عصر دیجیتال آموخته‌ایم؛ از رسانه‌های اجتماعی گرفته تا کمپین‌های آنلاین. برای مثال استفاده از تیک‌تاک توسط تولیدکنندگان محتوا برای انتشار پیام‌های طرفدار اتحادیه و آموزش همتایان خود در مورد حقوق‌شان بسیار مؤثر بوده است.»

برخلاف برخی از اعضای قدیمی اتحادیه که ممکن است ترجیح دهند صرفاً روی مسائل اقتصادی تمرکز کنند، کارگران جوان‌تر نیاز به اتخاذ یک رویکرد متقابل و فراگیرتر برای جذب هرچه بیشتر کارگران احساس می‌کنند. سازمان‌دهندگان نسل زد به‌جای تمرکز صرف بر دستمزد بهتر، برای عدالت نژادی، حقوق همه جنسیت‌ها و آزادی باروری نیز مبارزه می‌کنند. آنها متوجه می‌شوند که رفاه اقتصادی چیزی فراتر از یک چک دستمزد است.

جوشی می‌گوید: «برای نسل زد واضح است که چگونه همه مسائل به هم مرتبط هستند و چگونه برای مبارزه با یک مشکل، باید به همه آنها رسیدگی کنیم.» گیوان، استاد روابط استخدامی راتگرز رشد فزاینده سازمان‌دهی تحت رهبری جوانان را بزنگاهی مهم برای نیروی کار می‌داند و می‌گوید ادامه کار نسل زد، تأثیری پایدار بر نیروی کار خواهد داشت.

او معتقد است: «بسیاری از آنها ممکن است در مشاغل بعدی خود نیز سازمان‌دهنده شوند.» به لطف کمک‌های نسل زد، جنبش کارگری کنونی ایالات متحده قوی‌تر و از نظر دیجیتالی هوشمندتر است، زیرا اگر نسل زد یک ویژگی داشته باشد، آن جسارت است و هیچ جنبشی بدون جسارت هرگز موفق نبوده است.