نوآوری در لجستیک ریلی

قطارها ممکن است یک فناوری قدیمی باشند، اما هنوز هم ماشین‌های قابل ‌توجهی هستند که بازده انرژی آنها تقریباً چهاربرابر بیشتر از هجده‌چرخ‌هایی است که در بزرگراه رانندگی می‌کنند. با این حال، در چند دهه گذشته، راه‌آهن علیه خود کار کرده و برای رقابت با کامیون‌ها، از حمل‌ونقل در مسافت‌های کوتاه صرف‌نظر کرده است.

در عوض، خطوط راه‌آهن در حمل‌ونقل طولانی 1000 مایل یا بیشتر دوبرابر شده است و برای به حداکثر رساندن کارایی در مسیرهای طولانی، شرکت‌های قطار به ساخت قطارهای طولانی‌تر ادامه دادند. امروزه قطارهایی با طول تقریباً سه مایل رایج هستند.

به همین دلیل است که وقتی «مت سول»، مهندس اسپیس‌ایکس در حال بررسی استارتاپ بعدی خود بود و تصادفی ویدئویی از یک قطار باری در یوتیوب دید، متوجه یک موضوع واضح شد؛ اگر می‌خواهیم انتشار گازهای گلخانه‌ای را محدود کنیم، باید حمل‌ونقل‌های بیشتری را از کامیون‌ها به ریل انتقال دهیم.

اما چگونه؟ سه سال بعد با 50 میلیون دلار بودجه سری A، او راه‌حل خود را به اشتراک می‌گذارد. اکنون، سول، مدیرعامل شرکت «پارالل سیستمز» در کنار دو بنیان‌گذار دیگر که هر دو ابتکارات مهندسی بزرگی را در اسپیس‌ایکس رهبری می‌کنند، در حال تبدیل واگن‌های قطار باری به وسایل نقلیه الکتریکی خودران است. اختراع پارالل سیستمز مجموعه‌ای از چرخ‌های قطار موتوردار است.

کانتینرهای بار توسط یک جرثقیل روی چرخ‌ها قرار می‌گیرند و چرخ‌ها می‌توانند این واگن قطار را تا 500 مایل به هر نقطه از مسیر هدایت کنند. تأثیر بالقوه این شرکت در توانایی آن در طراحی مجدد روش حمل‌ونقل کالا و انتقال محموله‌هایی است که به جای کامیون، به قطاری کارآمدتر تحویل داده می‌شوند.

چگونه اتومبیل‌های ریلی خودران می‌توانند مشکل شبکه را حل کنند؟
«دین وایز»، معاون سابق استراتژی شبکه در راه‌آهن بی‌ان‌اس‌اف (معروف به شرکت برلینگتون شمالی سانتافه، یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های راه‌آهن در آمریکای شمالی) است. او همچنین یکی از چندین مشاور معتبر صنعتی است که پارالل سیستمز برای کمک به هدایت صنعت نسبتاً بسته حمل‌ونقل بار از او مشورت می‌گیرد.

وایز توضیح می‌دهد: «شما در واقع وارد این بازی نخواهید شد، مگر اینکه خود راه‌آهن شما را به داخل دعوت کند. صنعت ریلی در آمریکای شمالی به‌صورت خصوصی نگهداری و تأمین مالی می‌شود. آنها می‌توانند بگویند ما این ایده را دوست نداریم.»

همکاری به جای جایگزینی
پارالل سیستمز قصد دارد به جای رقابت با راه‌آهن، از طریق ارائه فناوری خود به راه‌آهن، درآمد کسب کند. در همین حال، راه‌آهن‌ها با دریافت هزینه از مشتریان برای جابه‌جایی کالاهایشان، درآمد کسب می‌کنند.

وایز این امر را «همکاری» می‌نامد. استاندارد مسیر در سراسر آمریکای شمالی مشترک است، به این معنی که این شبکه برای تمام قطارهای این قاره قابل اجراست. با این حال، از آنجایی که شبکه بین شرکت‌ها تقسیم شده، آنها اغلب مجبورند با هم کار کنند و محموله‌ها را از یکی به دیگری تحویل دهند تا به مقصد نهایی برسد.

این استراتژی چیزی را هدایت می‌کند که وایز آن را «طنز اصلی تجارت حمل‌ونقل» می‌نامد. راه‌آهن با جابه‌جایی قطارهای بزرگ در مسافت‌های طولانی درآمد کسب می‌کند. با این حال، بیشتر بارها در فواصل کوتاه‌تر (کمتر از 1000 مایل) توسط کامیون‌ها جابه‌جا می‌شوند (کامیون‌ها 58 درصد از کل بار را در سال 2017 حمل کردند، در حالی که قطارها با 16.2 درصد در رتبه دوم قرار گرفتند.

در سال‌های 2005 تا 2019 میانگین تحویل کامیون از 800 مایل به 500 مایل کاهش یافته است). در حالی که قطارهای طویل برای شرکت‌های قطار سودآور هستند، اما برای هیچ‌کس دیگر کارآمد نیستند. یک قطار طویل مملو از کالاهایی است که به محض رسیدن به انبار باید به مکان‌های مختلف تحویل داده شوند. پس آن کالاها به کامیون‌ها تحویل داده می‌شوند.

در تئوری، خودروهای پارالل سیستمز چنین محدودیتی ندارند. هنگامی که یک ماشین بارگیری می‌شود، می‌تواند به‌سادگی به مقصد خود برود. واقعیت این است که اکثریت قریب به اتفاق مسیرها تنها یک خط هستند، بنابراین قطارهای تک‌واگنی ممکن است موجب استفاده ناکارآمد از آن مسیر شوند.

علاوه بر این، حتی قطارهای پارالل سیستمز نیز در واگن‌های کوچک کارآمدتر هستند تا به‌عنوان خودروهای یکسره. سول تخمین می‌زند که طولانی‌ترین قطار پارالل سیستمز ممکن است نیم مایل باشد. محوطه‌های قطار را می‌توان مجدداً طراحی کرد تا جای کوچک‌تری بگیرند.

واگن‌های پارالل سیستمز همچنین می‌توانند در صورت مسدود کردن یک تقاطع برای مدت طولانی، خود را به دو نیم تقسیم کنند. از آنجایی که واگن‌های قطار حتی با هم جفت نمی‌شوند (در عوض، آنها فقط سپر به سپر خود را فشار می‌دهند)، برای آنها آسان است که اجازه دهند وسایل نقلیه جاده‌ای از وسط آنها عبور کنند.

قطارهای پارالل ممکن است از خطوط راه‌آهن استاندارد و اصلی عبور کنند، اما با نزدیک‌شدن به مقصد، واگن‌های ریلی می‌توانند از یکدیگر منفک شوند. به مسیرهای کوتاه مسافت به‌عنوان آخرین مایل تحویل قطار فکر کنید. این خطوط که کمتر از 500 مایل طول دارند، سال‌ها پیش عمدتاً رها شدند، زیرا با مدل تجاری قطار مطابقت نداشتند.

با این حال، مسافت‌های کوتاه راه‌آهن‌های اصلی را به هم متصل می‌کنند و می‌توانند مستقیماً به یک شهر یا حتی یک کارخانه بروند. این موارد استفاده ممکن است برای قطاری به طول سه مایل منطقی نباشد، اما برای یک قطار سه‌واگنه کاملاً منطقی است. سول می‌گوید: «ما می‌توانیم کارهای منحصربه‌فردی مانند بردن یک کانتینر از یک بندر به یک انبار انجام دهیم و هرگز مجبور نیستیم آن را سوار کامیون کنیم. بنابراین می‌توانیم وزن بیشتری را بارگیری کنیم.» خودروهای پارالل سیستمز می‌توانند 128هزار پوند یا 2.8 برابر بیشتر از یک نیمه‌کامیون حمل کنند. ‌‌‌