چیزهایی که از دست می‌رود…

در چهار ماه گذشته تعداد بسیار زیادی از کسب وکارهای نوآور متوقف یا تعطیل شده‌اند. هیچ آمار دقیقی هم از این سونامی کسب‌وکاری در اقتصاد نوآوری کشور در دست نیست و این نکته هراس‌انگیز ماجراست. معتقدم خیلی بیشتر از وضعیت اینترنت و محدودیت‌ها و موج مهاجرت‌ها و تعطیلی‌ها، همین نداشتن آمار و ارقام از این اتفاقی که افتاده، خسارت‌بارترین وجه ماجراست.

به این دلیل که در همین چهارماه در برابر همه ناله‌های کسب‌وکاری که بلند شده، بیشترین واکنش از سمت کسانی که در وضعیت فعلی مسئول بوده یا قدرتی برای تغییر آن داشته‌اند؛ انکار و بی‌تفاوتی و کوچک‌نمایی بوده است. رویکردی که نشان می‌دهد هنوز مهم‌ترین استراتژی از سوی دولتی‌ها و سیاست‌ورزان مرتبط با این اکوسیستم، زیر فرش زدن مشکلات اساسی است!

باید برگردیم به اصل موضوع. اصل هم این است که یک اکوسیستم دچار وضعیت آچمز شده. زخمی و نالان؛ از هر سو تحت فشار قرار گرفته و بخشی از دستاوردهایش به‌خصوص در زمینه بازارسازی و بازاریابی و مهم‌تر، اعتمادسازی برای کاربران از کف رفته، اما بسیاری درگیر این هستند که بگویند اتفاق مهمی نیفتاده.

فارغ از وضعیت سیاسی-اجتماعی کشور که به‌زعم من نیازمند راهکارهای بالادستی فوری آن هم با رویکرد توجه جدی به مطالبات مردم است، در این اکوسیستم کوچک، ما در حال از دست دادن بسیاری از کاشته‌های سال‌های قبل هستیم. باید این از دست رفتن‌ها را نقطه شروع هرگونه گام و تلاش بعدی قرار دهیم وگرنه با تصمیم‌ها و رویکردهای دستوری فقط بر سیاهه مشکلات اضافه خواهد شد.

تأثیر و نتایج وضعیت فعلی استارتاپ‌ها و آنلاین‌ها شاید برای آنها که خود را به خواب زده‌اند دو سال دیگر روشن شود. غم‌انگیز ماجرا هم اینجاست که احتمالاً دو سال دیگر کسانی که این روزها تصمیم‌گیر هستند، در جایی دیگر مشغول بسط نظریات دیگری هستند! باقی‌مانده این فضا و آنها که مانده‌اند هم دست‌شان به این افراد نخواهد رسید که نتایج عملکردشان را به آنها نشان دهند، چه برسد به اینکه حسابرسی‌ای بخواهد در کار باشد.

ما در کارنگ همیشه از تلاش و تکاپو گفته‌ایم. اثبات این حرف اینکه در همین ۱۵ روز گذشته با احتساب همین شماره ۸۲، سه شماره کارنگ منتشر کرده‌ایم، یک شماره مجله رمزارز و یک رویداد بزرگ در کارخانه نوآوری رسانه راه‌کار درباره آینده یکی از زیربخش‌های اکوسیستم نوآوری برگزار کرده‌ایم. اما همه این تکاپوگری دلیل نمی‌شود که هشدار ندهیم امروز نیازمند توجه به اصل موضوع خطیری هستیم که هر روز برای حل آن دیرتر و دیرتر می‌شود. اینکه بسیاری از دستاوردها و آدم‌ها و کسب‌وکارها در حال از دست رفتن‌اند…