اگر برجام احیا شود، سرمایه‌گذارهای خارجی به اکوسیستم نوآوری برمی‌گردند؟

سنت مطبوعات ایران است که در آخرین شماره از مجلات و روزنامه‌های هر سال روزنامه‌نگاران دست به قلم می‌شوند و بهاریه می‌نویسند. بهاریه نزد ما اهالی رسانه هم یادداشتی است با رویکرد مرور سالی که تمام شده، آن‌هم با چاشنی قدردانی و پیش‌بینی و البته آرزو؛ همراه با مرور خاطرات و نکته‌سنجی و شرح شدن‌ها و نشدن‌ها…

ما اولین سال حیات و فعالیت «کارنگ» را با پایان سال ۱۴۰۰ به سر خواهیم برد. وقتی کارنگ را شروع کردیم، می‌دانستیم چه می‌خواهیم و چه کسانی ذی‌نفع و مخاطب ما هستند و چه راه سختی در پیش داریم. همان شماره نخست کارنگ هم همه اینها را همین‌جا در همین ستون نوشتم.

سال البته همان‌طور که عادت کرده‌ایم سخت‌تر از چیزی بود که فکرش را می‌کردیم، اما کارنگ بالید و رشد کرد و پیش آمد. هنوز خیلی مانده تا بتوانم بگویم تثبیت شده‌ایم، ولی انتشار ۴۳ شماره کارنگ و ۱۳ شماره «رمزارز» (و البته انتشار دو پیش‌شماره از هرکدام!) یعنی اینکه مسیرمان را پرقدرت شروع کرده و پیش آمده‌ایم و کماکان پیش خواهیم رفت.

با احترام، از همه کسانی که من را در مقام سردبیر کارنگ در این مسیر یک‌ساله یاری کردند، قدردانی می‌کنم و امید دارم با تیم خوبی که در مجموعه‌ رسانه‌ای ما شکل گرفته و با تحریریه حرفه‌ای کارنگ و با تکیه بر توان تک‌تک همکارانم، سال آینده برای شما مخاطبان کارنگ محتوا و تحلیل‌های جذاب‌تر و کاربردی‌تر و مؤثرتری تدارک ببینیم. سالی که برنامه‌های رسانه‌ای زیادی برای آن داریم و احتمالاً شاهد تولد ضمیمه‌های مختلفی در کارنگ خواهید بود.

اما پاسخ به سؤالی که در تیتر پرسیده‌ام! قویاً فکر می‌کنم با احیای برجام سرمایه‌های خارجی به اکوسیستم نوآوری کشور تزریق خواهد شد. اما اینکه این سرمایه‌ها از شرق دور می‌آیند یا از اروپا و آمریکا، باید بگویم نشانه‌ها همه حاکی است که چینی‌ها شانس بیشتری برای این کار خواهند داشت. دلیل و نشانه‌های این تحلیل کوتاه هم روشن است.

از موانعی که دکترین ضدغرب جاافتاده در پسابرجام ایجاد می‌کند تا سند همکاری با چین و ماشین‌های چینی مونتاژی که خیابان‌های کشور را پرکرده‌اند، همه می‌گویند چینی‌ها سرمایه‌گذارهای بعدی اکوسیستم خواهند بود؛ چه خوش‌مان بیاید، چه نیاید! البته سرمایه‌پذیری با ترکیبی از بازیگرانی از شرق و غرب، دست ما را در چانه‌زنی‌ها و سهم‌دهی‌ها بازتر می‌کند، اما واقعیت این است که برای یک اکوسیستم تشنه سرمایه، امکان تعیین نرخ وسط دعوا وجود ندارد!