زمان مطالعه: 2 دقیقه
کسبوکارهای نوپای زنان، نه‌تنها قربانی شرایط فعلی شدهاند، بلکه اکثر ایده‌های کسبوکاری نیز در نطفه خفه شدهاند، زیرا مشخص نیست با ادامه‌یافتن سیاست‌هایی که یکی از زیرساخت‌های شروع هر کسبوکاری، اینترنت را نشانه رفته، چگونه می‌توان برای شروع و رشد کسبوکار برنامه‌ریزی یا هزینه کرد.
فضای کسبوکار همواره آبستن ایده‌های نو و جدید است که این ایده‌ها در شرایط سخت و دشوار فرصت تولد و تبلور پیدا نمی‌کنند. ثبات و روشنی مسیر پیش رو موجب زایش ایده‌ها و شتاب مسیر‌های آزمون‌وخطای مربوط به کسبوکار می‌شوند.
به باور کارشناسان، در شرایط دشوار و بی‌ثبات کمتر سرمایه‌گذاری حاضر است دست به ریسک بزند و روی این ایده‌های نو سرمایه‌گذاری کند. بحران تأمین مالی که از پی این اتفاق می‌آید، راه را بیش از پیش برای نوآوران دشوار خواهد کرد. به‌خصوص از آنجا که در شرایط معمول هم سرمایه‌گذاران کمتر به بنیان‌گذاران زن اعتماد می‌کنند، شرایط برای زنان کارآفرین به‌مراتب سخت‌تر خواهد شد.
البته ممکن است معتقد باشیم که شرایط فعلی کسب‌وکارها عادی است و کسانی که توانمند هستند، در همین شرایط ایده‌های مناسبی را طرح و اجرا می‌کنند و مغلوب شرایط فعلی نمی‌شوند. حتی با فرض اینکه برخی افراد این ویژگی را دارند، این سؤال اساسی مطرح می‌شود که آیا برای هر کسبوکاری، چه کوچک و چه بزرگ، باید چرخ را از ابتدا اختراع کنیم؟ آیا حتی یک کسبوکار کوچک خانگی مثلاً در زمینه گلدوزی، می‌تواند بدون اتصال به طرح‌ها و نحوه دوخت‌های جدید و امتحان‌شده در سراسر دنیا، محصول مناسب و قابل عرضه‌ای ارائه دهد؟
اگر دستی بر آتش داشته باشیم، می‌دانیم که حتی پخت یک کلوچه خانگی قابل عرضه به بازار و مشتری، بدون شناخت و اطلاع از آخرین ابزارها، متد و طرز تهیه محصول، به احتمال زیاد شکست خواهد خورد و زمان و هزینه ما را هدر خواهد داد و تضمینی برای موفقیت در بازار عرضه محصول نخواهد داشت؛ روش‌هایی که پیش از ما فردی هم‌صنف ما آن را امتحان کرده و اگر بخواهیم پیشرفت کنیم و مسیر را ادامه دهیم، نمی‌توانیم از آنها گذر کنیم. شاید این هم‌صنف زنی میانسال در آفریقا یا آسیای شرقی باشد.
این تُنگی که از میان اقیانوس کسبوکارهای جهانی و انسانی برای کسبوکارهای ایرانی ساخته‌ایم، حتی برای بررسی‌های اولیه نیاز بازار و بازخورد مخاطب و نحوه مواجهه مشتریان بالقوه با ایده‌های کسبوکاری ما بسیار تنگ است. این حرفی ساده و بدیهی است که شاید لازم نباشد بارها و بارها به طرق مختلف و توسط افراد متعدد در لایه‌های متنوع کسبوکار مطرح شود، اما به نظر می‌رسد که مشکل اصلی اینجاست که مسئولان تصمیم‌گیر هرگز خودشان محصولی خلق نکرده‌اند، برای شروع کسبوکاری با سرمایه اندک، به تحقیق و بررسی نپرداخته‌اند، محصولی نفروخته‌اند و کسبوکاری را مدیریت نکرده‌اند.
نگاه مسئولان به همه کسب‌وکارها به مثابه شغل کارمندی است که مقرری ماهیانه‌اش هیچ ارتباطی به کیفیت محصول ارائه‌شده، مدیریت بهینه هزینه‌های سازمان و میزان فروش نهایی و رضایت مشتری ندارد. با این نگاه نه‌تنها کسبوکارهای نوپا و نوجوان را کشته‌ایم، بلکه بسیاری از ایده‌های کسبوکاری را در دوران جنینی از هستی ساقط کرده‌ایم.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/z82d
