سال ۲۰۲۰ که ویروس کرونا در جهان فراگیر شد. بیش از نیمی از کارمندان به طور کامل یا به صورت ترکیبی دورکاری می‌کردند؛ اما پس از کاهش پاندمی کرونا این شیوه کار کردن باقی ماند و به‌تدریج به یک فرهنگ سازمانی تبدیل شد. البته در این بین تنش و کشمکش‌هایی برای بازگرداندن افراد به سرکار ایجاد شد؛ اما به‌تدریج افراد و مدیران درباره کار ترکیبی به توافق رسیدند. مثلاً اینکه گاهی از خانه کار کنند و گاهی سرکار حاضر شوند. امروز تقریباً یک‌دهم کارمندان آمریکایی به همین منوال کار می‌کنند. این یک‌دهم معمولاً سفیدپوست و آسیایی‌های تحصیل‌کرده هستند.
به نظر می‌رسد عدد یک‌دهم نسبت به جمعیت کارگری آمریکا رقمی است بسیار ناچیز و با تعداد افراد این قاره هم‌خوان نیست. بر اساس دیتاهای موجود که توسط نیویورک تایمز منتشر شده، در سال ۲۰۲۳، حدود ۱۴۳ میلیون فرد زیر ۶۵ سال در آمریکا مشغول به کار بودند. از این عدد ۱۱۵ میلیون نفر کاملاً به‌صورت فیزیکی سرکار حاضر شده بودند و ۱۵ میلیون نفر کاملاً دور کار بودند و ۱۴ میلیون هم به‌صورت هیبریدی فعالیت می‌کردند.
نابرابری در دورکاری افراد به واسطه نژاد و جنسیت
بررسی وضعیت دورکاری در کشور آمریکا نشان می‌دهد که کار از راه دور هم می‌تواند با تبعیض جنسیتی و نابرابری نژادی همراه باشد. مثلاً کارگران سفیدپوست و آسیایی به دلیل تعددشان، در شغل‌های دفتری، احتمالاً بیشتر فرصت دورکاری دارند در عوض، کارگران سیاه‌پوست و آمریکای لاتین‌تبار، که بیشتر در صنایعی مانند خدمات غذایی، ساخت‌وساز، خرده‌فروشی، بهداشت و درمان و دیگر حوزه‌هایی که نیاز به حضور دارند فعالیت می‌کنند، امکان دورکاری ندارند. در نمودار زیر سهم دورکاری با رنگ زرد و سهم کار به صورت ترکیبی با رنگ بنفش مشخص شده است. در سایر نمودارها نیز وضعیت به همین منوال است.)
تمایل جوانان به کار حضوری
در برهه‌ای که کارفرمایان برای بازگرداندن افراد به محل کار تلاش می‌کردند، این فرض بین آنها وجود داشت که متقاعد کردن جوانان در این مسیر بسیار سخت است؛ اما امروز، سهم جوانان بیشتر از کسانی است که به‌صورت حضوری کار می‌کنند، البته این امر تا حدی به این ارتباط دارد که آمریکایی‌های زیر ۲۵ سال هنوز دانشگاه نرفته‌اند یا هنوز مدرک تحصیلی خود را دریافت نکرده‌اند. به همین دلیل بسیاری از آنها در مشاغلی مانند خدمات غذایی کار می‌کنند و برایشان امکان دورکاری وجود ندارد. حتی در میان فارغ التحصیلان دانشگاهی، کارگران ۲۰ساله بیشتر از همکاران سن‌دارتر خود به طور تمام‌وقت در دفتر کار می‌کنند. این نشان می‌دهد که کارگران جوان از مزایای کار حضوری استقبال می‌کنند مانند، اجتماعی شدن، مربیگری و فرصت مواجهه با رئیس.
نکته‌ای که در اینجا مطرح است این است که برنامه‌های اداری ثابت نیز ممکن است برای جوانان اهمیت کمتری داشته باشد؛ احتمالاً جوان‌ترها فرزندان یا والدین سالخورده در خانه ندارند و انعطاف در ساعات کاری برای آنها اولویت نیست.
والدین برندگان عصر دورکاری
به طور کلی، زنان بیشتر از مردان دورکاری می‌کنند. این موضوع تا حدی به این دلیل است که تعداد بیشتری از زنان مدرک دانشگاهی دارند. بنابراین تعداد بیشتری از آنها با محیط‌هایی که در آن انعطاف در آنجا یک اصل است، سروکار دارند. حتی در میان کسانی که مدرک دانشگاهی ندارند، زنان بیشتر در نقش اداری یا پشتیبانی مشتری پشت میز کار می‌کنند، درحالی‌که مردان بیشتر در ساخت‌وساز، تولید و سایر مشاغلی که فقط می‌توانند به‌صورت حضوری انجام شوند، کار می‌کنند.
البته شرایط برای زنان و مردان تحصیل کرده و به عبارتی بهتر برای مادرها و پدرهایی که دانشگاه رفته‌اند شرایط متفاوت است. آمارها نشان می‌دهند که میان مردان با تحصیلات دانشگاهی، داشتن فرزندان تفاوت زیادی در اینکه آیا آنها به طور کامل از راه دورکار می‌کنند یا حضوری کار می‌کنند ندارد. اما برای زنان، این داستان متفاوت است. مادران با فرزندان کوچک بیشتر احتمال دارد نسبت به زنان بدون فرزند یا مادران با فرزندان بزرگ‌تر دورکاری کنند. البته این الگو متفاوت است در میان والدینی که فرزندان خردسال دارند.
والدین از بزرگ‌ترین برندگان در عصر کار انعطاف‌پذیر بوده‌اند. انعطاف‌پذیری از راه دور، دست‌کاری مداوم تعهدات حرفه‌ای و مراقبتی را امکان‌پذیرتر کرد. اما به نظر می‌رسد این مادران هستند، نه پدران که از انعطاف‌پذیری در محل کار بیشترین بهره را می‌برند، هرچند این امر خودخواسته نباشد.
فرصت‌های دورکاری
برای بسیاری از کارگران معلول، رایج شدن دورکاری فرصتی برای اجتناب از سفرهای خسته‌کننده و دفاتری که برای توانایی‌هایشان طراحی نشده‌اند، فراهم کرده است. اما این دستاوردها عمدتاً از کار کاملاً از راه دور حاصل می‌شود، نه مدل ترکیبی که این روزها حاکم شده است.
بر اساس تحقیقات گروه نوآوری اقتصادی، احتمال اینکه کارگران دارای معلولیت به طور کامل از راه دورکار کنند، ۲۲ درصد بیشتر از کارگران مشابه هستند، اما احتمال پیروی آنها از کار به‌صورت هیبریدی کم‌تر است. کارگران دارای معلولیتی که تحرک را محدود می‌کنند، مانند کسانی که از ویلچر استفاده می‌کنند، احتمالاً از فرصت کار به طور کامل از خانه بهره‌مند می‌شوند.
در همین راستا هم کارفرمایان باید تفاوت قابل‌توجه بین کنترل کامل از راه دور و کنترل از راه دور ترکیبی را درک کنند. همچنین از سویی دیگر بازار کار باید شامل تعداد بیشتری از مشاغلی باشد که دورکاری در آنها امری طبیعی است.
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/t58q
