انتخابات هم مانند افراد جامعه به شکلی در راستای دیجیتالی شدن رو به رشد است. اما چگونه می‌توان اطمینان داشت که این فناوری «برای بازیگران بد به اندازه کافی مبهم» و برای همگان به اندازه کافی شفاف باقی می‌ماند.
در حالی که برتری‌های پرشمار این روند، مانند دربرگرفتن صداهای شنیده‌نشده، رأی‌گیری در گروه‌های پراکنده جمعیتی و نیز سازماندهی انتخابات در شرایط بحران از مزیت‌های دیجیتالی شدن انتخابات است، اما این روش پرسش‌ها و دشواری‌هایی مانند یکپارچگی روند انتخابات را نیز نمایان می‌سازد.
جای شگفتی نیست که استفاده از رأی‌گیری الکترونیکی با کندی انجام می‌شود. برپایه پژوهشی که IDEA International انجام داده تنها در 34 کشور از 178 کشور جهان رأی‌گیری به شکل الکترونیکی انجام می‌شود. کشور استونی نخستین کشوری بود که در سال 2005 انتخابات را به شکل الکترونیکی برگزار کرد و یکی از پیشرفته‌ترین کشورها در این حوزه است که بیش از 43 درصد از هیئت انتخاباتی آن در انتخابات اتحادیه اروپا در سال 2019 به صورت الکترونیکی رأی دادند. در آلمان، نروژ و سوئیس نیز تلاش‌هایی برای معرفی رأی‌گیری الکترونیکی انجام شده است. با این حال رأی‌گیری الکترونیکی تنها بخشی از فرایند است. استفاده از فناوری‌های دیجیتال، کل روند انتخاباتی از تبلیغات سیاسی و ثبت‌نام رأی‌دهندگان تا شمارش آرا را در برمی‌گیرد و این موضوع چالش‌هایی به همراه دارد.
هوش مصنوعی
ابزارهای هوش مصنوعی (AI) برای پیش‌بینی روندهای رأی‌گیری مانند میزان مشارکت رأی‌دهندگان این‌گونه آزمایش می‌شوند که کدام نامزد بهترین سازگاری را با خواسته‌های رأی‌دهندگان دارد. یکی از این نمونه‌ها YourVoteMatters است که به وسیله گروهی از سازمان‌های اروپایی توسعه یافته است و در انتخابات پارلمان اروپا در سال ۲۰۱۹ آزمایش شد. کاربردهای هوش مصنوعی بر استفاده از تولید فیلم و انتشار اطلاعات نادرست در حوزه سیاسی و انتخابات گسترش یافته است. یکی از این نمونه‌ها تلاش برای کودتا در گابن (Gabon) برپایه فیلم ساختگی از رئیس‌جمهور، علی بونگو است که می‌گوید سلامت لازم برای پست خود را ندارد.
حفاظت از داده‌ها و حریم خصوصی
تقریباً در هر مرحله از انتخابات از اطلاعات شخصی گردآوری‌شده در جریان ثبت‌نام الکترونیکی رأی‌دهندگان تا داده‌هایی که از رسانه‌های اجتماعی برای حساب کاربری رأی‌دهندگان به دست آمده موضوع حفاظت از اطلاعات است. رسوایی کمبریج آنالیتیکا (Cambridge Analytica) که در آن داده‌های حدود 87 میلیون حساب کاربران فیس‌بوک در طول انتخابات مورد استفاده قرار گرفت، آشکارترین نمونه از مشکل حفاظت از داده‌ها و نگرانی‌های حفظ حریم خصوصی است. فیس‌بوک به دلیل نقض حریم خصوصی پنج میلیارد دلار جریمه و ناگزیر از تغییر ساختار شرکت شد تا پاسخگوی تصمیمات مربوط به حریم خصوصی باشد. انتخابات ریاست‌جمهوری 2017 کنیا که در آن از اطلاعات ثبت‌نام رأی‌دهندگان برای ارسال پیامک و دعوت به رأی دادن به نامزدهای سیاسی استفاده شد، یا انتخابات ریاست‌جمهوری 2018 برزیل که شرکت‌هایی به‌کار گرفته شدند تا «کارزارهای مبتنی بر داده» در واتس‌اپ را اداره کنند، نمونه‌های دیگری از موضوع نقض حریم خصوصی و حفاظت از داده‌هاست.
امنیت سایبری
پیش از انتخابات عمومی سال 2020 در میانمار یک حمله DDoS رخ داد که اینترنت را در این کشور مختل و جریان آزاد اطلاعات را محدود کرد. امنیت سایبری نگرانی‌هایی ایجاد می‌کند که یکپارچگی دستگاه‌ها، دستکاری رأی توسط بدافزار، احراز هویت رأی‌دهندگان و محرمانه بودن رأی تنها چند مورد از آنهاست. امروزه پیشرفت‌های فناوری رمزگذاری سراسری را ممکن کرده که دستکاری نشدن رأی تا پیش از رسیدن به سرور را تضمین می‌کند. همچنین رمزگشایی قابل تأیید که ناشناس ماندن رأی‌دهندگان در هنگام شمارش آرا را تسهیل می‌کند. چالش ویژه این است که چگونه می‌توان اطمینان داشت که فناوری «برای بازیگران بد به اندازه کافی مبهم» و برای همگان به اندازه کافی شفاف باقی می‌ماند تا «اعتماد به سامانه‌ای که برای افراد غیرمتخصص جعبه سیاه است از دست نرود.»
ایالات متحده لایحه‌ای به نام «قانون SAFE» را برای رسیدگی به چالش‌های امنیت سایبری و در نهایت مقابله با مسئله کاهش اعتماد، تصویب کرده است که «حاوی الزامات امنیت سایبری سختگیرانه برای فروشندگان فناوری انتخابات و سیستم‌های رأی‌گیری است».
لینک کوتاه: https://karangweekly.ir/xaf2
